31 Ιαν 2013

ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΓΑΤΑΚΙΑ


         Πέρυσι τέτοια εποχή εφτά υπουργοί και υφυπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, επισκέφθηκαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο για να του δηλώσουν τη στήριξή τους ενόψει της εκλογής νέου Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Η κίνηση αυτή έγινε με την επιχειρηματολογία κάποιων εξ' ημών ότι δεν μπορούμε χάριν κομματικών διαφωνιών να παίζουμε με την πολιτική σταθερότητα στη χώρα, στην πλέον κρίσιμη περίοδο. Αυτό έγινε μια φορά. Η εξέλιξη, από πάσης πλευράς κατά τη γνώμη μου, δικαίωσε ηθικά, δεν δικαίωσε όμως πολιτικά την κίνηση εκείνη. Γιατί, ένα χρόνο μετά, είναι απογοητευτική από κάθε πλευρά. Το ΠΑΣΟΚ κατέστη συνυπεύθυνο στην εξελισσόμενη μεγαλύτερη διευθέτηση συμφερόντων και πλούτου που έγινε ποτέ στη χώρα. Η πλέον πιστή συνιστώσα της δεξιάς του Σαμαρά. Σήμερα δεν μπορεί να ξαναγίνει κάτι παρόμοιο, με την κίνηση των επτά της εποχής εκείνης. Γιατί πλέον υπάρχει το αρνητικό προηγούμενο. Και όσοι το μετράνε πολύ και το οδεύουν πάλι προς την ίδια τακτική, ενδεχομένως να αποδεικνύουν αυτό που υποψιαζόμασταν από την αρχή. Ότι λείπει το πολιτικό θάρρος και περισσεύει ο πολιτικός οπορτουνισμός. Και ξαφνικά τα λιοντάρια γίνονται γατάκια! Sorry σύντροφοι ... δεν θα πάρω ξανά.

29 Ιαν 2013

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Θα υπάρξει αντικειμενική δημόσια αποτίμηση της ιδιωτικοποιούμενης ή εκποιούμενης δημόσιας περιουσίας; Πόσο κάνει το Ελληνικό; Πόσο πουλιέται; πόση “έκπτωση” επιτρέπεται;

28 Ιαν 2013

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



      Θα δεχθούμε η χώρα μας να γίνει πειραματόζωο για την μεταφορά της παραγωγικής βάσης της ευρωπαϊκής βιομηχανίας σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες οι οποίες θα αφήνουν μόνο εργασιακή εξαθλίωση, εθνική αβεβαιότητα και περιβαλλοντική ρύπανση; Υπάρχει απόφαση ή σχεδιασμός της κυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση; Ποια είναι η θέση των εταίρων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ;  
         

26 Ιαν 2013

ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΒΑΣΑ

26.1.13

Γνώση ή προκατάληψη;

ή Γιατί θα παραμπέμπαμε τον Παπακωνσταντίνου ακόμα κι αν είχαμε το CD**

Βασικός όρος σε καθε έρευνα είναι η αναστολή κάθε ιδέας ή προκατάληψης σχετικά με το αποτέλεσμα, επιτρέποντας στην διαδικασία να σε οδηγήσει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Δεν είναι εύκολο να αφήσεις την απόφαση σε μία διαδικασία. Είναι ένα από τα ευεργετήματα της ανώτατης παιδείας, όταν δουλεύει σωστά, η πίστη στην σωστή υπόθεση (ερώτημα) και η εμπιστοσύνη στην επιστημονική ανάλυση για την απάντηση. Στην Ελλάδα αυτό δεν τηρείται ακόμα και σε θέματα υγείας: πόσοι από εμάς εμπιστευόμαστε περισσότερο ένα γνωστό μας για την αντιβίωση που θα πάρουμε, παρά τον γιατρό μας, παραγκωνίζοντας την επιστήμη και υποκαθιστώντας την με δική μας "γνώση" - την γνώμη της κουμπάρας...

Είναι πολιτισμικό στοιχείο η εμπιστοσύνη ή μη στην επιστήμη, στην αφαίρεση, στις διαδικασίες. Εδώ είμαστε ακόμα πολύ πίσω. Προσλαμβάνουμε ειδικούς αλλά "εμείς ξέρουμε καλύτερα". Δεν ξέρει ο αρχιτέκτονας, ξέρει "ο θείος που πιάναν τα χέρια του". Δεν ξέρει ο ογκολόγος, αλλά η τηλεόραση και η βασικής παιδείας παρουσιάστρια που ορκίζονται στο δηλητήριο του μαύρου σκορπιού.

Όταν αυτή η νοοτροπία εγκατασταθεί, αρχίζει να επηρεάζει και τον ίδιο τον ειδικό (ο γιατρός - ξεματιάστρα, σαν την παλιά ελληνική ταινία), και καταλήγει στο να διαμορφώσει το ίδιο το πλαίσιο λειτουργίας. Το βλέπεις καθημερινά, με ακραίο παράδειγμα υπουργούς να προσπαθούν να ρυθμίσουν πολύπλοκα ζητήματα με απίθανες μεταβλητές, γνωστές και τυχαίες, με το απλό τους μυαλουδάκι, όπως επιχειρήθηκε να γίνει με τις άδειες ταξί για παράδειγμα όπου ο τότε υπουργός μπορούσε να μαντέψει τις ανάγκες στο διηνεκές και να καθορίσει το πόσες χρειάζεται κάθε πόλη. Όχι μία διαδικασία ανάλυσης των αναγκών και καθορισμού μέσω αυτής έστω, αλλά του καθεαυτού αριθμού, για όλες τις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της επικράτειας...

Όταν αυτή η νοοτροπία επηρεάσει το νομοθετικό έργο, οι κανόνες που προκύπτουν εμπεριέχουν προκατάληψη, δίνοντας έτσι το δικαίωμα στον όποιο λειτουργεί με βαση αυτόν, ή κρίνεται από αυτόν να αντιπαραβάλλει τις δικές του ιδεοληψίες, συναίσθημα ή συμφέρον και να καταρρίψει την ισχύ του κανόνα. Αν διαλέγαμε κριτήρια βαρβαρότητας μίας κοινωνίας, αυτό θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της λίστας. Είναι η αρχή της κατάλυσης της ισότητας απέναντι στο νόμο, και η βάση για την επικράτηση του ισχυρού, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε κάθε διαφορετική περίπτωση.

Αν χρειαζόμαστε μία αλλαγή νοοτροπίας, μία επανάσταση, μοιάζει εδώ να έχουμε ένα καλό σημείο εκκίνησης. Είναι στην βάση της λειτουργίας του πολιτεύματος, της λειτουργίας του κράτους, και ίσως ο κύριος τρόπος να χτίσουμε όρους συνύπαρξης και εξέλιξης της κοινωνίας και των δεξιοτήτων μας.

Ίσως τότε να καταλάβουμε την σημασία της σωστής ερώτησης (υπόθεσης), και την αναζήτηση της βέλτιστης συμβουλής, καθοδήγησης ή διαδικασίας, αντί να πηδάμε απευθείας στην απάντηση και στο επιθυμητό όπως αυτό καθορίζεται από τα πάθη ή τις προκαταλήψεις μας. Είναι ο μόνος τρόπος εξέλιξης μίας δίκαιης κοινωνίας της γνώσης, αντί της βύθισης της στη βαρβαρότητα.

____________

**
Μετά από δύο παθιασμένα αντιμνημονιακά χρόνια, όπου επιλέξαμε να αγνοήσουμε κάθε αντικειμενικό στοιχείο, ασπαζόμενοι τις πιο παράλογες θεωρίες συνωμοσίας, βρήκαμε το θύμα που θα σηκώσει το βάρος του εθνικού χρέους στην πλάτη του. Γιατί "ήταν αλαζόνας", "εγκλημάτισε με την οικονομία", κτλ
Το βιαστικό κατηγορητήριο που συνέταξε το πολιτικό προσωπικό παίζοντας πολιτικάντικα παιχνίδια με το θυμικό του παθιασμένου λαού, και πρωτοστατούντος του εκπροσώπου της παραδοσιακά σκεπτόμενης αριστεράς κυρίου Κουβέλη, έλεγε το εξής απλοϊκό:

να ελεγχθεί το αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου, διέγραψε συγγενικά του πρόσωπα από την Λίστα Falciani/Lagarde με βάση
1. το γεγονός της συγγένειας,
2. την υπόθεση ότι οι καταθέσεις είναι παράνομες, και
3. την υπόθεση ότι το αρχείο που παρέδωσε ο κ. Βενιζέλος στον κ. Σαμαρά και ελέγχθηκε από τους Οικονομικούς Εισαγγελείς είναι αυτό που παρέδωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου στον κ. Διώτη.

Την ώρα της παραπομπής Παπακωνσταντίνου σε προανακριτική από την Βουλή, το μόνο που ακόμα έστεκε ήταν το πρώτο: η συγγένεια. Οι καταθέσεις απεδείχθησαν νόμιμες, και άρα δεν υπήρχε κίνητρο, ενώ το αρχείο δεν ήταν το αρχικό και άρα δεν υπήρχε πλέον πειστήριο.
Η Βουλή δεν σταμάτησε με βάση αυτά τα στοιχεία, αλλά παρέπεμψε. Το γιατί θα το βρείτε στους δεκάρικους των λυμάτων της πολιτικής: αλαζόνας, ο τσάρος του Μνημονίου και άλλα πολλά τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με το κατηγορητήριο.

Έτσι καταλήγω στο απλό συμπέρασμα: ο Παπακωνσταντίνου θα είχε παραπεμφθεί ακόμα κι αν δεν υπήρχε η αλλοίωση. Ας υποθέσουμε ότι πρωτοκόλλησε το CD, δηλαδή μία έντυπη μορφή του με σφραγίδες και λοιπά σε κάθε σελίδα του, κυνήγησε αποτελεσματικά όσους μπορούσε, επέβαλλε πρόστιμα (όχι αυτός, το ΣΔΟΕ) αλλά τελικά οι αποφάσεις προσβλήθηκαν στο δικαστήριο, όπως έγινε στην Γαλλία, γιατί βασίστηκαν σε παράνομα στοιχεία.

Σε ένα τέτοιο σενάριο θα προέκυπταν άλλες κατηγορίες για τον τσάρο του Μνημονίου: ότι πρωτοκόλλησε το παράνομο υλικό σκοπίμως, γνωρίζοντας ό,τι θα διαρρεύσει και θα χρησιμοποιηθεί από τους καταδικασμένους για φοροδιαφυγή για να ακυρώσουν τις αποφάσεις και τα πρόστιμα/ποινές. Θα τον κατηγορούσαμε ό,τι σκοπίμως ακύρωσε την χρησιμότητα της λίστας βγάζοντας την στο φως, αντί να την χειριστεί με απόλυτη μυστικότητα για να φέρει αποτελέσματα.

Θα το κάναμε, γιατί εδώ κυριαρχεί το πάθος και η κρίση μας, όχι τα στοιχεία και οι διαδικασίες. Το χρέος είναι επαχθές (δεν ξέρουμε τίποτα για τον φόνο δηλαδή, ειδικά οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα και οι μεγαλοεκδότες/καναλάρχες/εργολάβοι), το έλλειμμα είναι μέρος της συνωμοσίας του Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο Δου-Νου-Του, και η ΕΛΣΤΑΤ το παραποίησε με τον Τσάρο του Μνημονίου σε κάποιο υπόγειο για να μας αποτελειώσει μαζί με την Eurostat και άλλες 17 χώρες της Ευρωζώνης και τις 26 που μετέχουν της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
"Τα ξέρουμε" αυτά, γιατί μας τα είπε μία ημίτρελη, και μερικά κοινοβουλευτικά λύματα σε διαφορετικούς χρόνους ο καθένας, για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι ενδεχομένως και παθολογικούς/ψυχιατρικούς. Άλλοι απλά και κυνικά ψηφοθηρικούς/συντεχνιακούς.

Ψάχνουμε τρόπο να λύσουμε το κουβάρι; Ας ξεκινήσουμε με την εμπιστοσύνη στις διαδικασίες. Στον κόσμο της γνώσης και των δεδομένων. Είναι η μόνη εκδοχή στην οποία δεν θα οπισθοχωρήσουμε από την αποκέντρωση, την μεταρρύθμιση, την δικαιοσύνη και τελικά τον σύγχρονο κόσμο.

____________

ένα υστερόγραφο:

25 Ιαν 2013

Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ

Μετά τη δημοσιοποίηση του πορίσματος του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή για τις αθρόες προεκλογικές κομματικές προσλήψεις στην ΑΜΕΛ (Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας), από το 2004 μέχρι σήμερα και ιδίως το προεκλογικό έτος 2009, (βλέπε
http://www.parapolitiki.com/2013/01/samaras-dioxe-stylianidi-apo-kibernisi.html),
 ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει υποχρέωση να απαιτήσει από τον κ. Σαμαρά να ζητήσει τις παραιτήσεις των υπουργών που είχαν την ευθύνη για τις προσλήψεις αυτές. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι συνεργός της διαιώνισης του παλαιοκομματισμού που έφερε τη χώρα σε αυτή την απελπιστική κατάσταση. Αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει λόγους να το δέχεται και να το ανέχεται, ας συνεχίσει μόνος του στον δρόμο της πλέον φανατικής συνιστώσας της δεξιάς του Σαμαρά, που έχει βάλει το ΠΑΣΟΚ.
 

23 Ιαν 2013

ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ : Θα δεχθούμε όρους και περιορισμούς από τα ισχυρά κράτη της ευρωζώνης για το πως θα ιδιωτικοποιήσουμε σημαντικές δημόσιες επιχειρήσεις; σε ποιους και σε ποιο τίμημα πωλούνται την ώρα που μιλάμε εταιρείες και δίκτυα όπως του φυσικού αερίου, του ηλεκτρισμού, των σιδηροδρόμων, των λιμανιών; των αεροδρομίων; Μπορεί και έχει το δικαίωμα κανείς να αποκλείσει κάποιους αν κάνουν καλύτερη προσφορά; Με ποια κριτήρια μπορεί να αποκλειστούν κάποιοι; Ποιοι είναι οι όροι του παιχνιδιού; Γιατί δεν είναι ξεκάθαροι;

22 Ιαν 2013

ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΙΟΣ

Ωραία !
Την ώρα που όλοι ασχολούνται με κάλπες εξεταστικών και στέλνουν ανθρώπους, με στοιχεία τύπου Ιεράς Εξέτασης, απευθείας στην αρένα, χωρίς καν να ακούν την απολογία τους στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, μόνο και μόνο για να εξαγνίσουν τα δικά τους συστημικά αμαρτήματα.
Την ώρα που χτυπήματα τρομοκρατικά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, είδωλο της καθημερινής πλέον ακροδεξιάς τρομοκρατίας στο δρόμο από τα μέλη της Χρυσής Αυγής και μονοπωλούν περιέργως και αποκλειστικά την “ενημέρωση” των ιδιωτικών ΜΜΕ, που πήραν τα δάνειά τους και ανέκοψαν τους ρυθμούς προσφυγής τους στο άρθρο 99 και την κρατική τηλεόραση που επανήλθε σε ρυθμούς Ρουσόπουλου.
Όλως περιέργως αυτή την ώρα γίνεται η μεγαλύτερη “διευθέτηση” του πλούτου της πατρίδας μας, υπέρ των ίδιων παλαιών αφεντικών, χωρίς να ακούγεται κιχ. Και μάλιστα η συνταγή είναι με ευρωπαϊκό περιτύλιγμα εξασφαλίζοντας και σύγχρονη επίφαση.
Σήμερα όποιος θέλει να είναι τίμιος, όποιος θέλει να λέει ότι υπηρετεί το συμφέρον του λαού, όποιος θέλει να λέει ότι προασπίζει το δημόσιο συμφέρον, θα πρέπει να αφήσει στην άκρη τις κοινότυπες γενικεύσεις και τους βερμπαλισμούς και να παίρνει θέση καθαρή στα ζητήματα που προκύπτουν καθημερινά.
Θα θέτω μερικά κάθε μέρα. Σαν πρωινή γυμναστική. Σε αυτά τα ερωτήματα όλοι όσοι τολμούν σήμερα να μιλούν, πρέπει να απαντούν με ΝΑΙ και ΟΧΙ. Χωρίς μισόλογα. Αν το κάνουν τότε εμείς οι πολίτες αξίζει να τους εμπιστευόμαστε. Αν σιωπούν πρέπει να προβληματιζόμαστε. Γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δείχνει να σιωπά και διευθετεί. Ο κ. Σαμαράς μετά από πολλά Ζάππεια και αριστερίστικου τύπου λαϊκισμό, συν επαρμένος από την προσωπική του φιλοδοξία να γίνει πρωθυπουργός, οδηγήθηκε στο εύλογο, που ο καθένας μας εν τέλει το γνώριζε και το περίμενε: υιοθέτησε τον βερμπαλισμό της αναγκαιότητας της δημοσιονομικής προσαρμογής και των μεταρρυθμίσεων. Όχι όμως για να μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που πέρασε τη χώρα από την κρίση στην ανάπτυξη και ως μεταρρυθμιστής αλλά για να κάνει αυτό που έχει μάθει να κάνει η δεξιά στην πατρίδα μας: Τον “γκρουπιέρη” που μοιράζει την τράπουλα. Γι' αυτό και πίσω από τον βερμπαλισμό αυτό, που τόσο μοιάζει με πολλών άλλων, ισοπεδώνει τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές και κρύβει τις διευθετήσεις συμφερόντων μέσα από ένα κράτος στο οποίο επικρατεί ο φόβος και η παλιννόστηση των κατεστημένων αντιλήψεων του κομματικού κράτους. Και δεν πρόκειται για ηθικολογία. Πρόκειται περί της κορωνίδας της πολιτικής. Να υπηρετείς τους πολλούς και όχι τους λίγους. Να προστατεύεις την δημόσια περιουσία. Σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει άλοθι "κυβερνητικής σταθερότητας" για ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Εκτός και αν συμφωνούν στις επιλογές που γίνονται και στις διαδικασίες που υιοθετούνται. Οπότε και κρίνονται ανάλογα.
Σημερινά ερωτήματα:Θα δεχθούμε τις διευθετήσεις στο τραπεζικό σύστημα υπέρ των τραπεζών που δεν έχουν κρατικό χαρακτήρα, χάριν μιας αόριστης και αμφίβολης υπόσχεσης ρευστότητας; Θα γίνει ξεκάθαρα και στο φως η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς να κρυφθούν πίσω από δήθεν τεχνικούς όρους σκανδαλώδεις διευθετήσεις; Ξέρετε κανέναν που να του χαρίζουν μια Τράπεζα μόνο με τα περιουσιακά της στοιχεία, χωρίς βάρη και χρέη και να μην τη θέλει; Το μοντέλο “καλή – κακή ΑΤΕ”, “καλό – κακό ΤΤ” είναι τα “δωράκια”; Υπάρχει λόγος δημοσίου συμφέροντος να κρατήσουν πάσει θυσία τις Τράπεζές τους οι μεγαλοϊδιοκτήτες τους, αντί του Δημοσίου, κι ας ρέει ο πακτωλός των ενισχύσεων των δις προς τα ταμεία τους, που για να εξασφαλιστούν σφάζουμε κάθε μεροκαματιάρη; Γιατί αντιμετωπίζεται τόσο αρνητικά η διεκδίκηση του ΤΤ από την Τράπεζα Αττικής; Χαλάει τα σχέδια κάποιων; Ας υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι ερωτήματα ενός αφελούς. Ενός άσχετου. Ενός λαϊκιστή. Κάποιος δεν πρέπει να τα απαντήσει με το ονοματεπώνυμό του από κάτω, στον δημόσιο διάλογο; Να εξηγήσει επώνυμα και υπεύθυνα στην κοινωνία γιατί το κάνουν έτσι και όχι αλλιώς; Γιατί καλλιεργείται το γενικό, αόριστο και εν τέλει ανώνυμο της απαξίας των επαϊόντων έναντι των μη επαϊόντων; Μήπως γιατί κανείς δεν θέλει να υπάρχουν οι δηλώσεις του καταγεγραμμένες; Γιατί; Τι θα μπορούσε να φοβάται;

3 Ιαν 2013

ΠΟΙΟΥΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ;

Επί δεκαετίες τώρα στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης ζήσαμε εναλλαγή κυβερνήσεων συντηρητικών ή σοσιαλδη-μοκρατικών κομμάτων. Κεντρώα κόμματα δύσκολα κατάφεραν να επιβιώσουν ανάμεσα στις συμπληγάδες των δύο αυτών μεγάλων ευρωπαϊκών κομματικών οικογενειών. Σε ελάχιστες περιπτώσεις έπαιξαν κάποιο ρόλο σε κυβερνητικά σχήματα, η δε αποδυνάμωσή τους ήταν τέτοια που στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας, σε περιόδους ακραίας ισοδυναμίας των μεγάλων κομμάτων,οδηγηθήκαμε σε ιστορικούς συμβιβασμούς, μέσω των μεγάλων συνασπισμών. 

Όμως τον τελευταίο χρόνο συμβαίνουν περίεργες συμπτώσεις. Το πάλαι ποτέ σκληρό δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί, αποφάσισε ότι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί (καλοί ή κακοί δεν έχει σημασία) των χωρών που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα με τα δημοσιονομικά τους και την οικονομική κρίση, δεν έδειχναν ιδιαίτερα “προσαρμοστικοί” στις επιταγές των αγορών ή των δανειστών ή και στις δικές τους επιταγές. Την 11-11-2011 ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτείται μετά από ένα απίστευτα απροκάλυπτο θρίλερ παρέμβασης των Μέρκελ-Σαρκοζί στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, γιατί ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας τόλμησε να ανακοινώσει την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και την αποδοχή του μνημονίου. Την 12-11-2011 παραιτείται ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι “υποκύπτοντας στην πίεση από τη Βουλή, αλλά περισσότερο στην πίεση των αγορών πάνω στην ιταλική οικονομία” (http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4672582). Αντικαταστάτες τους; Πρόσωπα αποδοχής μεν αλλά άσχετα με οποιασδήποτε μορφής δημοκρατική πολιτική νομιμοποίηση, οικονομολόγοι,με θητεία στον πυρήνα της ευρωπαϊκής δομής εξουσίας, χωρίς έντονη κομματική ταυτότητα, ορθολογιστές, υπεράνω ενασχόλησης με τη ζώσα πολιτική. Ίδιες ημερομηνίες, ίδιες διαδικασίες, ίδια χαρακτηριστικά. Κανείς δεν μπορεί να πει τον κ.Μόντι αριστερό ή δεξιό. Κανείς δεν μπορεί να πει τον κ. Παπαδήμο αριστερό ή δεξιό. Μήπως όπως, πέραν της κρίσης, υπήρξαν όμοιες και παράλληλες πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν σε φυσική ανάδειξη των δύο αυτών προσωπικοτήτων ταυτόχρονα και αβίαστα μέσα από την κοινωνική όσμωση; Όχι βέβαια. Τότε πως τέτοια σύμπτωση; 

Την περασμένη Άνοιξη υπήρξε έντονη φημολογία ότι ο κ.Λουκάς Παπαδήμος θα ήταν και πάλι πρωθυπουργός αν δεν υπήρχε αυτοδυναμία. Αργότερα η φημολογία επεκτάθηκε ότι θα συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία. Σε ποιο κόμμα; 

Λίγο ενδιέφερε. Τελικά δεν συμμετείχε. Ούτε ξανάγινε πρωθυπουργός. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα ο κ.Μόντι είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα κατέβαινε στην πολιτική ως μέλος ενός κόμματος,αλλά είχε δηλώσει «πρόθυμος» να βοηθήσει την προεκλογική εκστρατεία κομμάτων που υποστηρίζουν το οικονομικό του πρόγραμμα. Κι αν υπήρχαν κόμματα στην επόμενη Βουλή που θα τον «καλούσαν μετά τις εκλογές να ηγηθεί της νέας κυβέρνησης,θα λάμβανε την πρόταση σοβαρά υπόψη του, εάν και οι περιστάσεις το έκαναν αναγκαίο», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά. Τελικά ανακοίνωσε ότι θα ηγηθεί ενός συνασπισμού. «Τιτίβισε» δε ωσάν Ιταλίδα Πυθία πως «μαζί σώσαμε την Ιταλία από την καταστροφή. Μαζί επιστρέφουμε στην πολιτική». 
(http://www.ethnos.gr/article.asp? catid=22769&subid=2&pubid=63759463). 

Ότι δεν τολμήθηκε στην Ελλάδα, ως μια new age περίοδος, θα δοκιμαστεί στην Ιταλία.Το μοντέλο πάει ένα βήμα παρακάτω. Προκειμένου όμως να μην μείνουμε πίσω στην Ελλάδα, υπάρχουν ενδείξεις ότι το μοντέλο εξακολουθεί να είναι εξελίξιμο και εδώ. Διαβάζουμε λοιπόν: “Ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος επανέρχεται στο προσκήνιο έχοντας στο πλευρό του, τον Γιάννη Στουρνάρα, τον Βασίλη Ράπανο και τις «ευλογίες» του Κώστα Σημίτη. Η αφορμή είναι η βράβευση που θα γίνει στις 14Ιανουαρίου στην Κηφισιά, με «όχημα» το ΙΟΒΕ, του πρώην πρωθυπουργού,παρουσία του υπουργού Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρα, και του καθηγητή κ. Β. Ράπανου, που αναμένεται να πάρει κομβικής σημασίας θέση στην κυβέρνηση. Ο πρόεδρος του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών κ.Οδ.Κυριακόπουλος θα απονείμει το «Αριστείο ΙΟΒΕ» στον κ.Παπαδήμο για τη συμβολή του τα τελευταία χρόνια στην ελληνική οικονομία και στη διατήρησή της στην ευρωζώνη. Νίκος Παναγιωτόπουλος Πεμ 27 Δεκ 2012 | 18:24 | (http://newpost.gr/post/178801/epanemfanisi-papadimoy-me-stoyrnara-kai-rapano-sto-pleyro-toy/) 
Ή αλλιώς, όπως “τιτίβισε” και ο Μόντι, «μαζί σώσαμε την Ιταλία (Ελλάδα) από την καταστροφή. Μαζί επιστρέφουμε στην πολιτική». 

Δεν θα διερωτηθώ το αν και ποιος έσωσε την Ελλάδα. Αυτά θα τα πούμε εν καιρώ στη χώρα μας. Έχει όπως σημασία το ερώτημα: ποιόν εξυπηρετεί μια επανεμφάνιση των κεντρώων πολιτικών κομμάτων; Είναι προφανές ότι στην Ευρώπη της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, η σοσιαλδημοκρατία δείχνει να καταρρέει υπό το βάρος του ότι δεν κατάφερε να εγγυηθεί τα ελάχιστα στους Ευρωπαίους πολίτες. Είναι ίσως αυτό, το απλό, που είχε πει ο Σαμαράς πολλές φορές στην προηγούμενη Βουλή. Αφού δεν το πιστεύετε δεν μπορείτε να το κάνετε σωστά (μεταφράζω εγώ: τη σφαγή των χαμηλών κοινωνικών τάξεων), γι' αυτό πρέπει να το κάνουμε εμείς. Με την σοσιαλδημοκρατία λοιπόν παραπαίουσα και τη συντηρητική δεξιά σε ρόλο «εκδοροσφαγέα», είναι λογικό να υπάρχει διαρροή ψηφοφόρων προς τα άκρα. 

Η ακροδεξιά ενδεχόμενα να δείχνει περιθωριακός πολιτικός υπόκοσμος αλλά ενισχύεται. Η αριστερά με ατζέντα κόντρα στην νομενκλατούρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λαϊκίστικη ρητορική, λογικά θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο. Η ύπαρξη λοιπόν κεντρώων κομμάτων, εταίρων σε συμμαχικές κυβερνήσεις των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, δείχνει απόλυτα αναγκαία. Γίνεται ανάχωμα διαρροής ψηφοφόρων προς τα άκρα αναδεικνύοντας ένα δήθεν νέο πολιτικό δυναμικό, το οποίο όμως στην πραγματικότητα είναι ό,τι πιο συντηρητικό υπάρχει στην Ευρώπη σήμερα. Καλλιεργεί τον μύθο ότι όσοι υπηρετήσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση των αξιωματούχων έχουν skills να αντεπεξέλθουν στην σημερινή δύσκολη συγκυρία, σε αντίθεση με κάθε λαϊκό εκπρόσωπο που δεν μπορεί. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Καλλιεργείται ένα νέο πολιτικό μοντέλο. Κεντρώα κόμματα καταλαμβάνουν ζωτικό πολιτικό χώρο, ανακόπτουν τις διαρροές ψηφοφόρων προς αριστερά και ακροδεξιά κόμματα και γίνονται κυβερνητικοί εταίροι σε κυβερνητικά σχήματα που ακούν και αντιλαμβάνονται την πλήρως συντηρητική ευρωζώνη. Αναδεικνύεται ένα νέο μοντέλο πολιτικού ηγέτη. Όχι αυτό που αγαπά ο λαός αλλά αυτό που έχει τα τεχνοκρατικά προσόντα και την αντίληψη των αγορών να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. 

ΕΡΩΤΗΜΑ: Έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευόμαστε όλους αυτούς που στο παρελθόν αποφάσισαν (καθαιρώντας νόμιμους πρωθυπουργούς) για εμάς χωρίς εμάς, να καθορίζουν το ποιοι πολιτικοί είναι αναγκαίοι για τον τόπο; Και που σήμερα προβάλλουν ως καλοί διαχειριστές,συστημικοί αλλά συγχρόνως και new age πολιτικοί;

2 Ιαν 2013

ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟΥΣ ΛΕΜΕ “ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ” ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ


Όλοι αυτοί οι κάθε είδους ακροδεξιοί φασίστες που εξαντλούν τον πατριωτισμό τους σε κάθε καημένο που βρίσκουν μπροστά τους, τις περιόδους των γενικών επιστρατεύσεων και των εντάσεων με την Τουρκία ούτε η μάνα τους ήξερε που κρυβόντουσαν. Προφανώς πίσω από τα ράφια ενός σούπερ – μάρκετ για να πάρουν τροφή για το κορμάκι τους. Αυτοί λοιπόν οι κατ' όνομα πατριώτες, όταν ο συντηρητικός πολιτικός και οικονομικός άξονας Γαλλίας – Γερμανίας και η ευρωπαϊκή νομενκλατούρα των αξιωματούχων έκαναν ευθεία παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή της Ελλάδας, δεν έβγαλαν τσιμουδιά. Όταν οι ξένοι αμφισβητούσαν το δικαίωμα ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού να πάρει την ύψιστη δημοκρατική και πολιτική απόφαση, να οδηγήσει τη χώρα του σε δημοψήφισμα, για την πλέον σημαντική εθνικά απόφαση για τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά, μόνο ήχους τρομαγμένου ποντικιού έβγαζαν. Όταν οδήγησαν τον εκλεγμένο Έλληνα πρωθυπουργό στην πλήρη απαξίωση και στην παραίτηση αυτοί πανηγύριζαν. Και μιλούν για πατριωτισμό και εθνική συσπείρωση. Είναι οι ίδιοι που οικειοποιούνται το ΟΧΙ του ελληνικού λαού για να το αποδώσουν στον φασίστα Μεταξά που είχε κάτσει στον σβέρκο του λαού. Τουλάχιστον εκείνος στην κρίσιμη στιγμή είχε το θάρρος να εκφράσει την απόφαση του ελληνικού λαού και να προασπίσει την πατρίδα και τα δικαιώματά της. Αυτοί; έγιναν χίτες, δοσίλογοι, μαυραγορίτες που έστησαν οικονομικά τζάκια ολόκληρα. Όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες της ακροδεξιάς, της Χρυσής Αυγής, του Καμμένου και όσων απομένουν στο κόμμα του κ. Σαμαρά, που χρέωσε το μέλλον της Ελλάδας στους δανειστές της, εμείς στη Θράκη τους λέμε “γιαλαντζί πατριώτες”.

1 Ιαν 2013

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΑΡΕΣ;

 
" Το όνομα της Μαργαρίτας Παπανδρέου βρίσκεται στη λίστα Λαγκάρντ;

01.12.2012 19:32

Η υπόθεση με την επίμαχη λίστα Λαγκάρντ παίρνει νέα τροπή, με την δικογραφία η οποία έφτασε στη Βουλή και επίσημες καταθέσεις να εμπλέκουν την μητέρα του πρώην πρωθυπουργού Μαργαρίτα Παπανδρέου.

Όπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής με τίτλο «το ΣΔΟΕ μπλέκει τη Μαργαρίτα Παπανδρέου στη λίστα Λαγκάρντ»,αλλά και το Πρώτο Θέμα, επίσημη κατάθεση αναφέρει ότι η μυστηριώδης γυναίκα με τα 500 εκατομμύρια είναι η κυρία Παπανδρέου.

Η αναφορά αυτή γίνεται σε κατάθεση που έδωσε ο Στέλιος Στασινόπουλος επικεφαλής του ΣΔΟΕ στους οικονομικούς εισαγγελείς Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρο Μουζακίτη, επικαλούμενος μαρτυρίες δύο διευθυντών της υπηρεσία του.
Συγκεκριμένα, ο κ. Στασινόπουλος αναφέρει πως ο Νίκος Λέκκας, διευθυντής επιχειρησιακού σχεδιασμού του ΣΔΟΕ του απάντησε ότι δεν έχει δει τη λίστα, αλλά έχει ακούσει ότι η γυναίκα με τα 500 εκ. είναι πολιτικό πρόσωπο και μάλλον είναι η κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου."

Τι έγινε δημοσιογραφάρες; Τη βρήκατε τη Μαργαρίτα Παπανδρέου και στην original λίστα; Τι λέει το ρεπορτάζ σας;

Έμποροι εεεε Έμποροι !!!