31 Ιουλ 2012

ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΑΛΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΠΟΣΟΣΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ

      Για όσους ενδιαφέρονται για τα ποσοστά στην ελληνική κοινωνία σιγά – σιγά ας απεξαρτηθούν από αυτά που αναφέρονται σε προτιμήσεις κομμάτων. Όχι μόνο γιατί σε λίγο τα πολιτικά κόμματα δεν θα έχουν και πολύ σχέση με αυτά που μέχρι σήμερα γνωρίσαμε. Αλλά γιατί η πραγματική σύγκρουση που υπάρχει σήμερα προκύπτει μέσα από άλλου είδους ποσοστά που εντελώς αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά τα προσδιορίζω:
      1)το 30% των πολιτών έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι αυτή η χώρα με τη μορφή που έχει και αυτή η κοινωνία με τις αρχές που σήμερα τη διέπουν, δεν πάει άλλο. Είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάθε προσπάθεια και κάθε θυσία προκειμένου επιτέλους να ζήσουν ως αξιοπρεπείς πολίτες σε μια αξιοπρεπή χώρα.
      2)Το 3% είναι προνομιούχοι οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά που δεν θέλουν να αλλάξει απολύτως τίποτα αφού επί δεκαετίες, αν όχι εκατονταετίες, οι ίδιοι και οι πρόγονοί τους, φρόντισαν να απολαμβάνουν τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Χρήματα, δόξα, φήμη, σεβασμό ή και τον φόβο των απλών ανθρώπων να τους κοιτάξουν στα μάτια. Ακόμη και να πτωχεύσει η χώρα και να φέρουν πίσω τα μύριά τους δεν είναι βέβαιοι ότι στην Νέα Ελλάδα θα μπορούν να κάνουν τις δουλειές τους.
       3)Το 17% που είναι ψευτοπρονομιούχοι. Είναι αυτοί που επί δεκαετίες επένδυσαν στο παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα, το υπηρέτησαν και σαν αντάλαγμα της πολιτικής, συνδικαλιστικής ή προσωπικής τους αφοσίωσης, πήραν την προνομιακή θέση στις ΔΕΚΟ, στη Βουλή, στα υπουργεία ή ακόμη χειρότερα σε θέσεις φαντάσματα στις οποίες δεν τους είδε ποτέ κανείς αλλά η μισθοδοσία καταβαλόταν και αναλαμβανόταν συστηματικά κάθε μήνα. Άλλοι που υπηρέτησαν την παραοικονομία κλέβοντας φόρους, δασμούς, κάνοντας παράνομα φροντιστήρια, κλέβοντας εργοτάξια του δημοσίου, κάνοντας τους συμβούλους των υπουργών στις περιόδους που το κόμμα τους κυβερνούσε και τους συμβούλους των αφεντικών των πολιτικών που υπηρετούσαν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, την εποχή που το κόμμα τους βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Κι αυτοί δεν θέλουν ν'αλλάξει τίποτα γιατί τζάμπα χτίζαν, έγλυφαν και έσκυβαν τόσα χρόνια;
     4)το 50% των ανθρώπων που δεν θέλουν να ξέρουν πολλά. Γιατί τους φοβίζουν οι αλλαγές. Γιατί τρομοκρατούνται από την κινδυνολογία. Γιατί “δεν είναι δουλειά τους”. Γιατί δεν θέλουν να χάσουν όσα έχουν. Γιατί έτσι έμαθαν από την οικογένειά τους. Γιατί ας ψηφίσουμε αυτόν που μας δίνει περισσότερα από αυτόν που μας λέει αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχθούμε. Γιατί η Ελλάδα είναι ήλιος, τσίπουρο, φραπέ, γήπεδο και γκόμενες. Γιατί όλοι είναι μαλάκες. Γιατί, γιατί, γιατί.

   Έχουμε λοιπόν και λέμε:
   Το 2) + 3) μας κάνει (3+17) 20 % που έχουν κάθε λόγο να μην αλλάξει τίποτα. Αυτοί είναι Παλιά Ελλάδα. Είναι μόνο το 20%. Δεν έχουν βεβαίως καμιά ελπίδα να εκφράσουν δημοκρατικά, ελεύθερα και πλειοψηφικά τους Έλληνες. Γι'αυτό προσπαθούν να τους ποδηγετήσουν. Προσπαθούν να παρουσιάσουν και ενίοτε το πετυχαίνουν, ότι το 4) είναι μαζί τους και με αυτόν τον τρόπο να νομιμοποιούν την ολιγαρχία τους.

    Το 1) που έχει 30 % μπορεί να πείσει το 4) ότι έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να υποστηρίξουν τις αλλαγές στη χώρα και να μπορούν με απόλυτα δημοκρατικό και ελεύθερο τρόπο να εκφράσουν με συντριπτικό ποσοστό τη Νέα Ελλάδα. Αυτό είναι το εθνικό, κοινωνικό, πολιτικό και προσωπικό χρέος των ανθρώπων που δεν φοβούνται τη σύγκριση με τους ευρωπαίους γιατί έχουν γνώση και ικανότητες τουλάχιστον όσο και αυτοί. Που δεν θα αφήσουν να οδηγηθούμε στη Νέα Ελλάδα ούτε μέσα από τον ξεπεσμό της πτώχευσης ούτε μέσα από τον εξαναγκασμό των δανειστών. Κάθε ένας σε έναν καθημερινό αγώνα έκθεσης και θαρραλέας διεκδίκησης του σωστού και του δίκαιου. Την ώρα αυτή που ο λαϊκισμός έπιασε κόκκινο στις πρόσφατες εκλογές και συνεχίζει να καθημερινά να σβήνει τις λίγες ελπίδες της χώρας και να ευνουχίζει ότι και όποιον εκφράζει την κοινή λογική της αυτοσυντήρησης της ελληνικής κοινωνίας και της πατρίδας μας. Ας μην χάνουμε χρόνο ψάχνοντας τον ηγέτη. Ας μην ξοδεύουμε δυνάμεις κοιτάζοντας τους παραπαίοντες πολιτικούς μας φορείς. Ας δουλέψουμε ατομικά και καθένας στη βάση του και αυτή η ενέργεια θα δημιουργήσει τη νέα συλλογικότητα που έχουμε όλοι ανάγκη. Από αύριο το πρωί. ... Όποιος αντέχει από σήμερα το βράδυ ....

25 Ιουλ 2012


ΠΡΟΣ
κ.ΠΑΥΛΟ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ
ΕΚΔΟΤΗ-ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ “Η ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ”
ΞΑΝΘΗ

       Κύριε Διευθυντά
      Διάβασα στο φύλλο της εφημερίδας σας της 25-7-2012 ανυπόγραφο σχόλιο της στήλης “ΚΑΡΦΩΜΑΤΑ”, το οποίο σχολιάζει την εκφρασθείσα θέση μου, μέσω του προσωπικού μου blog, για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Καταρχήν θα ήθελα να ξεκινήσω από το επίλογο του σχολίου, ότι σας εξοργίζει το ότι “κάποιοι δεν σας περνάνε για ανθρώπους, θεωρούν ότι δεν ξέρετε, δεν καταλαβαίνετε και κυρίως δεν τρώτε κουτόχορτο”. Η συγκεκριμένη φράση όσο κι αν έρχεται ως γενικότερη επωδός, προφανώς σχετίζεται και με το πρόσωπό μου και την εκφρασθείσα από εμένα συγκεκριμένη άποψη. Προσωπικά δεν σας έχω κατατάξει (τους όποιους γράφοντες το σχόλιο) στους “μη ανθρώπους” γιατί απλούστατα δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι κάποιος “μη άνθρωπος”. Ειλικρινά πιστεύω ότι θα ήταν σημαντικό μέσα από το σχόλιο να γράψετε “αυτό που ξέρετε” και “καταλαβαίνετε” γιατί μόνο τότε θα μπορούσε το συγκεκριμένο σχόλιο να προσφέρει κάτι θετικό. Τώρα για την διατροφική προτίμηση στο κουτόχορτο δεν μπορώ να εκφέρω άποψη γιατί δεν είμαι ειδικός.
      Επί της ουσίας. Προφανώς η έλλειψη ορθολογιστικής πολιτικής προσέγγισης που επικρατεί στην πατρίδα μας αυτή την εποχή, σας συμπαρασύρει στον “αθηναϊκής αντίληψης” συρμό, ότι ένας υπουργός όταν εκφράζει άποψη ή και διαφωνεί βγαίνει να το δηλώσει στο κεντρικό δελτίο του MEGA των 8.00. Ούτε καν σας περνά από το μυαλό ότι οφείλει να το κάνει στα πλαίσια του υπουργικού συμβουλίου, το συλλογικό θεσμικό όργανο στο οποίο συμμετέχει. Και βέβαια αν η άποψη αυτή και η ενδεχόμενη διαφωνία δεν έχει προσωπικά χαρακτηριστικά συγκρουσιακού χαρακτήρα δεν “διαρρέει” στο ρεπορτάζ του αθηναϊκού τύπου. Για την ιστορία ευτυχώς τα πρακτικά του υπουργικού συμβουλίου, έστω και αν προσωρινά τυγχάνουν απόρρητα, αποτελούν απόδειξη συνέπειας για τον καθένα που συμμετείχε.
     Και έρχομαι στο κύριο κοινότυπο και λαϊκίστικο ερώτημα του σχολίου. Γιατί τώρα που δεν είσαι τίποτα και όχι πριν που ήσουν υπουργός; Δυστυχώς εδώ αποδεικνύεται ότι ο συγγραφεύς του σχολίου πάσχει και από στοιχειώδη άγνοια πολιτικής πραγματικότητας. Γιατί απλούστατα τώρα κρίνεται το εαν οι Τράπεζες, ανάλογα με τον τρόπο και τους όρους επανακεφαλαιοποίησης, θα μείνουν στα χέρια των σημερινών τραπεζιτών ή θα επιλεγεί ο έλεγχος του Δημοσίου και η επανιδιωτικοποίησή τους, ώστε να προκύψει το κοινωνικό μέρισμα.
     Τέλος να θέσω και εγώ ένα ερώτημα. Με βάση όλα τα παραπάνω και τον ξεκάθαρο προσανατολισμό του σχολίου διερωτώμαι τι ήταν αυτό που σας ενόχλησε. Το ότι προσπάθησα να εντοπίσω, σε όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τις απόψεις μου στο blog μου, ότι τώρα είναι η ώρα που “κληρώνει” για τις Τράπεζες και τους τραπεζίτες ή ότι “δεν δικαιούμαι να ομιλώ” ακόμη και μέσω του προσωπικού μου blog;
Σωκράτης Ξυνίδης
Δικηγόρος Ξάνθης

16 Ιουλ 2012

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ
Για να μην ξεχνιόμαστε με όλη αυτή την θολή παραφιλολογία που επικρατεί σήμερα στα ΜΜΕ και στους κυβερνητικούς παράγοντες. Πρέπει η κυβέρνηση να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για το τι έχει σκοπό να κάνει με την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Θα τηρήσει την πολιτική -και κυρίως ηθική- δέσμευση του πολιτικού συστήματος για έλεγχο του δημοσίου στις Τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους ή οι Τράπεζες θα παραμείνουν στους σημερινούς τραπεζίτες χωρίς καν να βάλουν το χέρι στην τσέπη και αφού πάρουν εγγυήσεις και ρευστό;
Δεν ξέρω τι είναι πλέον χειρότερο. Να φέρουν οι τραπεζίτες τα χρήματα από το εξωτερικό και να αγοράσουν την μετά την πτώχευση Ελλάδα ή να μην πτωχεύσει η χώρα αλλά να θριαμβεύσουν και πάλι αυτοί που την καταδυνάστευσαν τόσα χρόνια παραμένοντας στα ακλόνητα κάστρα τους; Έλεγχος του Δημοσίου στις Τράπεζες που θα κάνουν χρήση των ωφελημάτων και επανιδιωτικοποίησή τους για να προκύψει κοινωνικό μέρισμα είναι η μόνη κατεύθυνση που ανταποκρίνεται σ'αυτά που δηλώνουν τα πολιτικά πρόσωπα: ότι σέβονται και αναγνωρίζουν τις θυσίες του ελληνικού λαού.