Επί δεκαετίες τώρα στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης ζήσαμε εναλλαγή κυβερνήσεων συντηρητικών ή σοσιαλδη-μοκρατικών κομμάτων. Κεντρώα κόμματα δύσκολα κατάφεραν να επιβιώσουν ανάμεσα στις συμπληγάδες των δύο αυτών μεγάλων ευρωπαϊκών κομματικών οικογενειών. Σε ελάχιστες περιπτώσεις έπαιξαν κάποιο ρόλο σε κυβερνητικά σχήματα, η δε αποδυνάμωσή τους ήταν τέτοια που στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας, σε περιόδους ακραίας ισοδυναμίας των μεγάλων κομμάτων,οδηγηθήκαμε σε ιστορικούς συμβιβασμούς, μέσω των μεγάλων συνασπισμών.
Όμως τον τελευταίο χρόνο συμβαίνουν περίεργες συμπτώσεις. Το πάλαι ποτέ σκληρό δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί, αποφάσισε ότι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί (καλοί ή κακοί δεν έχει σημασία) των χωρών που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα με τα δημοσιονομικά τους και την οικονομική κρίση, δεν έδειχναν ιδιαίτερα “προσαρμοστικοί” στις επιταγές των αγορών ή των δανειστών ή και στις δικές τους επιταγές. Την 11-11-2011 ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτείται μετά από ένα απίστευτα απροκάλυπτο θρίλερ παρέμβασης των Μέρκελ-Σαρκοζί στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, γιατί ο νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας τόλμησε να ανακοινώσει την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και την αποδοχή του μνημονίου. Την 12-11-2011 παραιτείται ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι “υποκύπτοντας στην πίεση από τη Βουλή, αλλά περισσότερο στην πίεση των αγορών πάνω στην ιταλική οικονομία” (http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4672582). Αντικαταστάτες τους; Πρόσωπα αποδοχής μεν αλλά άσχετα με οποιασδήποτε μορφής δημοκρατική πολιτική νομιμοποίηση, οικονομολόγοι,με θητεία στον πυρήνα της ευρωπαϊκής δομής εξουσίας, χωρίς έντονη κομματική ταυτότητα, ορθολογιστές, υπεράνω ενασχόλησης με τη ζώσα πολιτική. Ίδιες ημερομηνίες, ίδιες διαδικασίες, ίδια χαρακτηριστικά. Κανείς δεν μπορεί να πει τον κ.Μόντι αριστερό ή δεξιό. Κανείς δεν μπορεί να πει τον κ. Παπαδήμο αριστερό ή δεξιό. Μήπως όπως, πέραν της κρίσης, υπήρξαν όμοιες και παράλληλες πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν σε φυσική ανάδειξη των δύο αυτών προσωπικοτήτων ταυτόχρονα και αβίαστα μέσα από την κοινωνική όσμωση; Όχι βέβαια. Τότε πως τέτοια σύμπτωση;
Την περασμένη Άνοιξη υπήρξε έντονη φημολογία ότι ο κ.Λουκάς Παπαδήμος θα ήταν και πάλι πρωθυπουργός αν δεν υπήρχε αυτοδυναμία. Αργότερα η φημολογία επεκτάθηκε ότι θα συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία. Σε ποιο κόμμα;
Λίγο ενδιέφερε. Τελικά δεν συμμετείχε. Ούτε ξανάγινε πρωθυπουργός.
Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα ο κ.Μόντι είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα κατέβαινε στην πολιτική ως μέλος ενός κόμματος,αλλά είχε δηλώσει «πρόθυμος» να βοηθήσει την προεκλογική εκστρατεία κομμάτων που υποστηρίζουν το οικονομικό του πρόγραμμα. Κι αν υπήρχαν κόμματα στην επόμενη Βουλή που θα τον «καλούσαν μετά τις εκλογές να ηγηθεί της νέας κυβέρνησης,θα λάμβανε την πρόταση σοβαρά υπόψη του, εάν και οι περιστάσεις το έκαναν αναγκαίο», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά. Τελικά ανακοίνωσε ότι θα ηγηθεί ενός συνασπισμού. «Τιτίβισε» δε ωσάν Ιταλίδα Πυθία πως «μαζί σώσαμε την Ιταλία από την καταστροφή. Μαζί επιστρέφουμε στην πολιτική».
(http://www.ethnos.gr/article.asp? catid=22769&subid=2&pubid=63759463).
Ότι δεν τολμήθηκε στην Ελλάδα, ως μια new age περίοδος, θα δοκιμαστεί στην Ιταλία.Το μοντέλο πάει ένα βήμα παρακάτω.
Προκειμένου όμως να μην μείνουμε πίσω στην Ελλάδα, υπάρχουν ενδείξεις ότι το μοντέλο εξακολουθεί να είναι εξελίξιμο και εδώ. Διαβάζουμε λοιπόν: “Ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος επανέρχεται στο προσκήνιο έχοντας στο πλευρό του, τον Γιάννη Στουρνάρα, τον Βασίλη Ράπανο και τις «ευλογίες» του Κώστα Σημίτη. Η αφορμή είναι η βράβευση που θα γίνει στις 14Ιανουαρίου στην Κηφισιά, με «όχημα» το ΙΟΒΕ, του πρώην πρωθυπουργού,παρουσία του υπουργού Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρα, και του καθηγητή κ. Β. Ράπανου, που αναμένεται να πάρει κομβικής σημασίας θέση στην κυβέρνηση. Ο πρόεδρος του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών κ.Οδ.Κυριακόπουλος θα απονείμει το «Αριστείο ΙΟΒΕ» στον κ.Παπαδήμο για τη συμβολή του τα τελευταία χρόνια στην ελληνική οικονομία και στη διατήρησή της στην ευρωζώνη. Νίκος Παναγιωτόπουλος Πεμ 27 Δεκ 2012 | 18:24 |
(http://newpost.gr/post/178801/epanemfanisi-papadimoy-me-stoyrnara-kai-rapano-sto-pleyro-toy/)
Ή αλλιώς, όπως “τιτίβισε” και ο Μόντι, «μαζί σώσαμε την Ιταλία (Ελλάδα) από την καταστροφή. Μαζί επιστρέφουμε στην πολιτική».
Δεν θα διερωτηθώ το αν και ποιος έσωσε την Ελλάδα. Αυτά θα τα πούμε εν καιρώ στη χώρα μας.
Έχει όπως σημασία το ερώτημα: ποιόν εξυπηρετεί μια επανεμφάνιση των κεντρώων πολιτικών κομμάτων;
Είναι προφανές ότι στην Ευρώπη της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, η σοσιαλδημοκρατία δείχνει να καταρρέει υπό το βάρος του ότι δεν κατάφερε να εγγυηθεί τα ελάχιστα στους Ευρωπαίους πολίτες. Είναι ίσως αυτό, το απλό, που είχε πει ο Σαμαράς πολλές φορές στην προηγούμενη Βουλή. Αφού δεν το πιστεύετε δεν μπορείτε να το κάνετε σωστά (μεταφράζω εγώ: τη σφαγή των χαμηλών κοινωνικών τάξεων), γι' αυτό πρέπει να το κάνουμε εμείς. Με την σοσιαλδημοκρατία λοιπόν παραπαίουσα και τη συντηρητική δεξιά σε ρόλο «εκδοροσφαγέα», είναι λογικό να υπάρχει διαρροή ψηφοφόρων προς τα άκρα.
Η ακροδεξιά ενδεχόμενα να δείχνει περιθωριακός πολιτικός υπόκοσμος αλλά ενισχύεται. Η αριστερά με ατζέντα κόντρα στην νομενκλατούρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λαϊκίστικη ρητορική, λογικά θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο. Η ύπαρξη λοιπόν κεντρώων κομμάτων, εταίρων σε συμμαχικές κυβερνήσεις των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, δείχνει απόλυτα αναγκαία. Γίνεται ανάχωμα διαρροής ψηφοφόρων προς τα άκρα αναδεικνύοντας ένα δήθεν νέο πολιτικό δυναμικό, το οποίο όμως στην πραγματικότητα είναι ό,τι πιο συντηρητικό υπάρχει στην Ευρώπη σήμερα. Καλλιεργεί τον μύθο ότι όσοι υπηρετήσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση των αξιωματούχων έχουν skills να αντεπεξέλθουν στην σημερινή δύσκολη συγκυρία, σε αντίθεση με κάθε λαϊκό εκπρόσωπο που δεν μπορεί.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Καλλιεργείται ένα νέο πολιτικό μοντέλο. Κεντρώα κόμματα καταλαμβάνουν ζωτικό πολιτικό χώρο, ανακόπτουν τις διαρροές ψηφοφόρων προς αριστερά και ακροδεξιά κόμματα και γίνονται κυβερνητικοί εταίροι σε κυβερνητικά σχήματα που ακούν και αντιλαμβάνονται την πλήρως συντηρητική ευρωζώνη. Αναδεικνύεται ένα νέο μοντέλο πολιτικού ηγέτη. Όχι αυτό που αγαπά ο λαός αλλά αυτό που έχει τα τεχνοκρατικά προσόντα και την αντίληψη των αγορών να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευόμαστε όλους αυτούς που στο παρελθόν αποφάσισαν (καθαιρώντας νόμιμους πρωθυπουργούς) για εμάς χωρίς εμάς, να καθορίζουν το ποιοι πολιτικοί είναι αναγκαίοι για τον τόπο; Και που σήμερα προβάλλουν ως καλοί διαχειριστές,συστημικοί αλλά συγχρόνως και new age πολιτικοί;
