26 Ιαν 2015

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Ειλικρινά ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους συμπολίτες μας που έδωσαν τη δύσκολη ψήφο στο Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Ευχαριστούμε όμως και τους όλους, που για πρώτη φορά από το 2012 αποφάσισαν να ακούσουν την αλήθεια για την πρόσφατη ιστορία της χώρας και ας μην μας ψήφισαν. Έχουμε επίγνωση ότι ήταν πολύ ρηξικέλευθο να τους ζητήσουμε, σε τόσο λίγο χρόνο και την ψήφο τους. Όμως μας άκουσαν. Και αυτό μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε. Άλλοι είχαν σειρά να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του λαού και είναι και λογικό και δημοκρατικό. Εμείς θα δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο, ανοιχτό, δημοκρατικό κόμμα δημοκρατών και σοσιαλιστών που θα έχει υπερβεί τις αγκυλώσεις του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης για το οποίο όλοι ευθυνόμαστε.  

18 Ιαν 2015

ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΠΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ;

       Βρε τι θυμάμαι ο μπαγάσας μέρες εκλογών ..... Ήταν 6 Απριλίου 2014 όταν ο γνωστός Φαληρεύς έγραψε στην έγκριτη "Καθημερινή", το παρακάτω άρθρο που αναδημοσιεύω για να δείτε τον ρόλο του επιχειρηματικοπολιτικομηντιακού κατεστημένου. Δείτε πώς καταλήγει:
"Καταλήγω, λοιπόν, με την εκτίμηση ότι το μόνο που θέλει ο Γιώργος είναι αυτό που επιδιώκει κάθε εκπεσών βασιλεύς: έναν διακανονισμό για να μην αισθάνεται την ανασφάλεια του βιοπορισμού ― όπως έγινε, δηλαδή, με τους Χοεντσόλερν στη Γερμανία ή, στη δική μας περίπτωση, με τον βασιλικό οίκο της Ελλάδος.".
     Σας θυμίζει τίποτα; μήπως την τελευταία πρόταση του Βαγγέλη Βενιζέλου προς τον Γιώργο Παπανδρέου να πάρει την θέση στο Επικρατείας και ό,τι άλλο θέλει αρκεί να μην ιδρύσει το "Κίνημα"; Εγώ φταίω που φωνάζω ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα από Παπανδρέου;
Εκτός κι αν ξόρκιζαν αυτό που φοβόντουσαν ότι θα συμβεί

    Παρακαλώ ξαναδιαβάστε το άρθρο με τα διακριτά μου σχόλια, τα οποία δεν άντεξα να μην αποτυπώσω.

    "Στοργή και Προδέρμ για τον τελευταίο ΚάιζερΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Το εντόπισα σε ένα κυριακάτικο δημοσίευμα σχετικά με τις προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου και το βρήκα πολύ διασκεδαστικό: «Σχεδιάζει βήμα βήμα τις κινήσεις του». Πρόκειται για ένα κλασικό δημοσιογραφικό κλισέ που χρησιμοποιείται όταν κάποιος ετοιμάζει κάτι, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι. Συγγνώμη, αλλά εφόσον το υποκείμενο της πρότασης είναι ο Γιώργος (ο Γιώργος που όλοι θαυμάσαμε και αγαπήσαμε...), τότε ζήτω που καήκαμε! Θέλω να πω ότι αν εκείνος που σχεδιάζει είναι ο ίδιος ο Γιώργος (το πιο σκόρπιο μυαλό που θυμάμαι να έχει φθάσει τόσο ψηλά στην πολιτική...), τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι δεν σχεδιάζει τίποτα ― ή, εν πάση περιπτώσει, ότι αυτό που σχεδιάζει ισοδυναμεί με το τίποτε. {Σημείωση αντιγράφοντος Ξυνίδη: Πόσο πιο εμπαθής απαξιωτικός γραπτός λόγος μπορεί να υπάρξει!} Προσθέστε στην εικόνα κάτι ακόμη, το οποίο ενισχύει την παραπάνω εκτίμησή μου: ότι, όπως διάβασα σε εμβριθές ρεπορτάζ, τον επιτελικό ρόλο στο γραφείο του έχει ο... Σωκράτης Ξυνίδης.{Σημείωση αντιγράφοντος Ξυνίδη: Ευχαριστώ για τη επώνυμη διαφήμιση!}
Βεβαίως, ο Γιώργος παραμένει βουλευτής (μας το θύμισε μόλις τις προάλλες καταψηφίζοντας το άρθρο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών...) {Σημείωση αντιγράφοντος Ξυνίδη: τους έτσουξε!} και, επίσης, υποτίθεται ότι επηρεάζει κάποιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως π.χ. ο Θ. Μωραΐτης και ο Κ. Τριαντάφυλλος. Υπό το πρίσμα αυτό, συνεπώς, ο Γιώργος μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση ― πολύ περισσότερο επειδή ο μεν Γιώργος είναι αυτό που είναι τέλος πάντων, οι δε ακόλουθοί του δεν είναι και τίποτε αστέρες της πολιτικής. {Σημείωση αντιγράφοντος Ξυνίδη: Αυτό προσδοκούσαν μήνες τώρα. Ο Παπανδρέου αίτιος της πολιτικής αποσταθεροποίησης. Δεν τους "βγήκε" όμως ο σχεδιασμός και το φορτώθηκαν Σαμαράς και Βενιζέλος!} Ως εκεί, λοιπόν, ναι· ο Γιώργος, αφ’ ότου γύρισε από το outer space και έστρεψε το ενδιαφέρον του στα εγχώρια, συνιστά ένα πρόβλημα για τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Είναι όμως ένα πρόβλημα με συγκεκριμένες, περιορισμένες διαστάσεις. Ενα πρόβλημα διαχειρίσιμο.
Το ενδεχόμενο να ιδρύσει δικό του κόμμα δεν είναι, νομίζω, τίποτε περισσότερο από μια ανοησία που διαδίδεται, για λόγους προφανούς σκοπιμότητας, από τους ανθρώπους του.{Σημείωση αντιγράφοντος Ξυνίδη: Άλλη μια επιβεβαίωση των εκτιμήσεων των έγκριτων δημοσιογράφων!}  Και αν καθόμαστε και τη συζητούμε τώρα, αυτό οφείλεται στην εντυπωσιακή ρηχότητα της μνήμης μας. Αξίζει τον κόπο, ωστόσο, να θυμηθούμε πώς έγινε πρωθυπουργός ο Γιώργος, γιατί η αφήγηση αυτή περιέχει και την απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κόμμα. Ο Γιώργος βρέθηκε να κυβερνά την Ελλάδα για τον λόγο ότι τότε η Ελλάδα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Η αδυναμία να αντιληφθούμε τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης ήταν διάχυτη, η δε βεβαιότητα ότι δεν μας αφορούσαν όσα συνέβαιναν έξω ήταν συμπαγής και ακλόνητη. Αποκομμένη στον μικρόκοσμό της, η Ελλάδα ήταν ικανοποιημένη στον αυτισμό της «θωρακισμένης» οικονομίας της.
Οπως κάθε πρίγκιπας, έτσι και ο Γιώργος είχε ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα και ήταν άκρως ευάλωτος στη σαγήνη της κολακείας. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 2007 (στις οποίες έκανε μια προεκλογική εκστρατεία στο δικό του, το αυθεντικό και ανεπανάληπτο ύφος...), ουσιαστικά κατέστη όμηρος του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Από το «flower power» πέρασε στο «λεφτά υπάρχουν». Αυτό ήταν που τον έφερε στην πρωθυπουργία, σε συνδυασμό με την πεισματική άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Το έργο «Ο Γιώργος πρωθυπουργός» ήταν το κύκνειο άσμα μιας ολόκληρης εποχής, της οποίας ο ίδιος παραμένει σήμερα ένα θλιβερό υπόλειμμα: μια γραφική μορφή ανάλογη εκείνης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ στην εξορία του Ντορν {Σημείωση αντιγράφοντος Ξυνίδη: Ο έγκριτος σχολιαστής τα πάει πολύ καλά με τη Γερμανική ιστορία ...} .
Πέραν του ότι ανήκει σε άλλη εποχή, ο Γιώργος είναι, επίσης, ένας άνθρωπος με περιορισμένες ικανότητες. Για να το πω ωμά, ο Γιώργος δεν μπορεί -τρόπος του λέγειν- να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι θα καταφέρει να δέσει το παπιγιόν του; {Σημείωση αντιγράφοντος Ξυνίδη: Υψηλού επιπέδου αθηναϊκή δημοσιογραφία!} Αν κατέβαινε με το δικό του κόμμα στις εκλογές ή, μάλλον, αν κατόρθωνε να κατεβεί στις εκλογές με δικό του κόμμα, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να εξευτελισθεί ακόμη περισσότερο και να βλάψει την πορεία της χώρας προς τη σταθεροποίηση. Ας μην αυταπατώμεθα· μπορεί ο Γιώργος να μην είναι ιδιοφυΐα, ούτε είναι όμως «Ι-5 οριακής νοημοσύνης» (που λέγαμε στον Στρατό) ώστε να καταλήξει βομβιστής αυτοκτονίας.

Ακόμη και πρόσωπα του περιβάλλοντός του, άλλωστε, δεν φαίνεται να συμμερίζονται σκέψεις για επάνοδο του Γιώργου στο προσκήνιο. Σε άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στα «Νέα» στις 31 Μαρτίου (την επομένη της καταψήφισης του άρθρου για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον Γιώργο), ο Παύλος Γερουλάνος υποστήριξε την προσπάθεια ενότητας του κεντροαριστερού χώρου υπό την υπάρχουσα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ: «Αν ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ [...] αποδείξει ειλικρινή διάθεση για σύνθεση, τότε οφείλουμε όλοι να τον ακολουθήσουμε. Πρωτίστως όσοι απαρτίζουν την εσωκομματική αντιπολίτευση ή έχουν δημιουργήσει “ομάδες σκέψης” για να διαπραγματευθούν την επιστροφή τους», έγραψε.
Καταλήγω, λοιπόν, με την εκτίμηση ότι το μόνο που θέλει ο Γιώργος είναι αυτό που επιδιώκει κάθε εκπεσών βασιλεύς: έναν διακανονισμό για να μην αισθάνεται την ανασφάλεια του βιοπορισμού ― όπως έγινε, δηλαδή, με τους Χοεντσόλερν στη Γερμανία ή, στη δική μας περίπτωση, με τον βασιλικό οίκο της Ελλάδος. Δεν αποκλείω επίσης ο Γιώργος να θέλει συνθήκες γαλήνιας συνύπαρξης που θα του επιτρέψουν να ελπίζει ότι θα σώσει την υστεροφημία του. Γιατί όχι; Θεμιτό είναι ― αν και βλέπω μάλλον απίθανο να τα καταφέρει. «Στοργή και Προδέρμ», επομένως, για τον τελευταίο Κάιζερ της ελληνικής οικογενειοκρατίας, γιατί καλό θα ήταν να θυμόμαστε πότε πότε ότι οι άνθρωποι με την ευφυΐα του Γιώργου πάντα είναι οι περισσότερο επικίνδυνο"ι...

ΣΤΟΡΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΕΡΜ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΝ ΦΑΛΗΡΕΑ ΣΗΜΕΡΑ.
 

17 Ιαν 2015

Ο ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ

      Μην νομίζετε ότι δεν ακούω τους αγαπητούς μου συνυποψήφιους των άλλων κομμάτων που σιγοψυθηρίζουν "και τι ζητά ο Ξυνίδης ψήφο; τι έκανε στον τόπο του ως βουλευτής και υπουργός;". Λοιπόν φίλοι μου θα είμαι σύντομος. Έκανα εν μέσω οικονομικής καταστροφής της χώρας όλο-όλο δύο πράγματα για τον τόπο:
1)


Το πρώτο θερμοκήπιο χωρίς καπνοδόχο, που εκμεταλλεύεται μόνο την γεωθερμία για τη θέρμανσή του. Δεκαετίες προσμονής για τον τόπο η εκμετάλλευση της γεωθερμίας. Και τώρα; "Κηπευτικά Ερασμίου Ξάνθης" σε όλη την Ελλάδα. Το κράτος έδωσε τη δυνατότητα στην ιδιωτική πρωτοβουλία να δημιουργήσει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Αντιγράφω από Δελτίο Τύπου του ΥΠΑΑΤ- Αθήνα, 6 Μαρτίου 2013 σσ.επί κυβέρνησης Αντ. Σαμαρά η ανακοίνωση: "Η έκταση κατοχυρώθηκε σε εταιρεία, που αναδείχθηκε ύστερα από δημοπρασία για τη δημιουργία θερμοκηπίων για την παραγωγή επιτραπέζιας ντομάτας, καθώς και άλλων θερμοκηπιακών προϊόντων, με τη μέθοδο της υδροπονικής καλλιέργειας, καθώς η περιοχή προσφέρεται λόγω ύπαρξης γεωθερμικού πεδίου για παραγωγή με χαμηλό κόστος ενέργειας, ενώ παρουσιάζει σημαντικά πλεονεκτήματα λόγω και του πλούσιου υδροφόρου ορίζοντα (πολύ καλή ποιότητα νερού για άρδευση κ.α)...... Επισημαίνεται ότι το εν λόγω έργο αποτελεί επένδυση σημαντικής αξίας, τόσο για τη Ξάνθη, όσο και για την ευρύτερη περιοχή, καθώς εκτιμάται ότι μετά την ολοκλήρωσή της στα 100.000 τ.μ. θερμοκηπιακής κάλυψης, η επένδυση θα είναι στο ύψος των 15.000.000 ευρώ και θα προσφέρει 25 μόνιμες θέσεις εργασίας και περίπου 40 εποχιακές."

2)
       Δόθηκε η δυνατότητα σε μια θρακιώτικη βιομηχανία μεταποίησης του πρωτογενούς τομέα να παράγει και να πουλά σε όλον τον κόσμο ένα προϊόν διακριτό και με ιδιαίτερη προστιθέμενη αξία, δίνοντας δουλειά και προοπτική στους κατοίκους της ορεινής περιοχής αλλά και θέσεις εργασίας στην έδρα της βιομηχανίας.
     Και επειδή δεν έχω από τίποτα να κρυφθώ, οι επικριτές μου ας ρωτήσουν δημόσια τους επενδυτές -που είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι στον τόπο μας - για την συνεισφορά μου στον σχεδιασμό και την υλοποίηση των επενδύσεων.

     Εγώ λοιπόν αγαπητοί επικριτές συνυποψήφιοι σε 2,5 χρόνια κοινοβουλευτικής μου ιστορίας (μάλλον η συντομότερη στην ιστορία της Ξάνθης) έκανα αυτά τα δύο χειροπιαστά μικρά πράγματα. Δεν καυχιέμαι, το καθήκον μου έκανα. Όποιος δημοσιοποιήσει ότι έκανε περισσότερα χειροπιαστά πράγματα ας τα μνημονεύσει και χαλάλι του η ψήφος του λαού. 

16 Ιαν 2015

ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ… ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ

         Την Άνοιξη του 2012 αποφάσισα να μην είμαι υποψήφιος στις τότε βουλευτικές εκλογές, γιατί δεν είχα να λόγο να απευθυνθώ στους συμπολίτες μου. Τα 2,5 χρόνια (2009-2012) στη Βουλή, στο κόμμα και στην κυβέρνηση, με βοήθησαν να αντιληφθώ ότι την περίοδο εκείνη στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου είχε εγκαθιδρυθεί η στρεβλή άποψη ότι το πρόβλημα της χώρας ήταν τα πολιτικά πρόσωπα και η διαχείριση που αυτά έκαναν κατά την περίοδο της κρίσης. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει για τα πραγματικά αίτια και όλοι ήλπιζαν ότι μια άλλη κυβέρνηση θα έκανε το μαγικό, το τρικ, και η χώρα, ως δια μαγείας, θα έβγαινε από τη δύσκολη θέση. Έτσι ο μοναδικός λόγος της ενδεχόμενης υποψηφιότητάς μου το 2012 θα ήταν το προσωπικό μου βόλεμα μέχρι σήμερα. Πέραν τούτου ήμουν σίγουρος ότι η λειτουργία της, νεοεκλεγείσας τότε, ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του Βαγγέλη Βενιζέλου και των συνεργατών του, ήταν πορεία αποκλεισμών, αποιδεολογικοποίησης του ΠΑΣΟΚ και εναγκαλισμού των στελεχών με τα υπουργικά αξιώματα. Σε αυτό το ΠΑΣΟΚ ούτε με ήθελαν αλλά ούτε και εγώ ένιωθα ότι είχα θέση. Δυστυχώς επαληθεύτηκα στις προβλέψεις μου.
Ξέρω ότι και σήμερα κάποιοι άλλοι πουλάνε ελπίδα στο λαό. Και ξέρω ότι τα αυτιά είναι δεκτικά στα εύκολα, στα μαγικά που θα μας οδηγήσουν ξανά στην υποτιθέμενη ευδαιμονία. Τα αυτιά θέλουν να ακούσουν ότι τα λεφτά που υπήρχαν και σπαταλήθηκαν, παρότι όλοι ξέρουμε ότι θέλει πολύ κόπο και βαθιές αλλαγές για να τα ξαναμαζέψουμε για τον λαό και τους αδύναμους, θα ξαναβρεθούν δια μαγείας στα ταμεία του κράτους γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θα σκίσει τα μνημόνια και θα χορέψει στο ταψί τους δανειστές. Θέλουν να ακούσουν ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα συντριβεί από τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να μας πολυνοιάζει τι θα γίνει μετά, γιατί νομίζουμε ότι «δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα». Γιατί «το μπόνους του πρώτου κόμματος είναι το κλειδί». Είναι δεκτικά τα αυτιά σε εκείνους που δεν τους ενδιαφέρει αν τους λένε μπαταξήδες και μαύρα πρόβατα της Ευρώπης, αρκεί να τους παίρνουμε τα δανεικά. Και μάλιστα το παίζουν και «πατριώτες» για αυτές τους τις απόψεις. Λες και ο πατριωτισμός δεν ταυτίζεται με την αξιοπιστία και την υπόληψη της χώρας διεθνώς.
Σήμερα όμως υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2012. Το Κίνημα των ανθρώπων που λένε ότι είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για τις μεγάλες αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία κατά συνέπεια και στην κοινωνία, που θα αποτελέσουν το διαβατήριο εξόδου από την κρίση οριστικά. Το μεγάλο πλέον ποσοστό των Ελλήνων που συνειδητοποιούν ότι η πραγματική αιτία της εξαθλίωσης της χώρας είναι πρόβλημα λειτουργίας θεσμών και δομών λόγω έλλειψης αξιοκρατίας, διαφάνειας και δημοκρατικής λειτουργίας. Λόγω εξάρτησης κάθε παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας από διεφθαρμένα κέντρα ελέγχου της κοινωνίας, της οικονομίας, του κράτους. Κάποιους τους πειράζει το ότι αυτό εκφράζεται από τον Γιώργο Παπανδρέου. «Τον πρωθυπουργό του μνημονίου». Δεν έχω καμιά ανάγκη να ξαναεπιχειρηματολογήσω γιατί είμαι με τον Γιώργο Παπανδρέου. Αν μου βρείτε έναν πολιτικό που να μίλησε εδώ και δέκα χρόνια για το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, όπως παραπάνω το περιγράφω, τότε να συζητήσω μήπως κάνω λάθος επιλογή που είμαι μαζί του. Τον είπαν ηθικολόγο και όχι πολιτικό όταν μίλησε για αυτές τις αρχές. Τον είπαν δυσφημιστή της χώρας όταν περιέγραψε την αλήθεια. Τον είπαν πράκτορα ξένων δυνάμεων όταν έτρωγε μόνος του ξύλο στην Ευρώπη και οι ντόπιοι επαναστάτες αντιμνημονιακοί διαδήλωναν παρέα με τους φασίστες στο Σύνταγμα. Και τι δεν του είπαν … Και σήμερα προσπαθούν να τον φιμώσουν. Γιατί; Για το 1,5% που του δίνουν στις δημοσκοπήσεις; Ας διερωτηθούμε όλοι κι ας απαντήσουμε στον εαυτό μας. Αρκεί.
Εγώ είμαι μαζί του. Σε ένα ψηφοδέλτιο στη Ξάνθη που ενώνει Χριστιανούς και Μουσουλμάνους χωρίς σκοπιμότητες. Και θα δώσω τον δικό μου αγώνα, όπως έχω μάθει να κάνω μέχρι τώρα. Ντόμπρα, καθαρά και πρώτος στη μάχη, χωρίς να κοιτώ αν και ποιοι με ακολουθούν. Χωρίς η προσωπική μου εκλογή να είναι αυτοσκοπός. Είμαι βέβαιος όμως, ότι δεν θα νιώσω ούτε μόνος ούτε περικυκλωμένος.