26.1.13
____________
Γνώση ή προκατάληψη;
ή Γιατί θα παραμπέμπαμε τον Παπακωνσταντίνου ακόμα κι αν
είχαμε το CD**
Βασικός όρος σε καθε έρευνα είναι η αναστολή κάθε ιδέας ή προκατάληψης σχετικά με το
αποτέλεσμα, επιτρέποντας στην διαδικασία να σε οδηγήσει σε ένα ασφαλές
συμπέρασμα.
Δεν είναι εύκολο να αφήσεις την απόφαση σε μία
διαδικασία. Είναι ένα από τα ευεργετήματα της ανώτατης παιδείας, όταν δουλεύει
σωστά, η πίστη στην σωστή υπόθεση (ερώτημα) και η εμπιστοσύνη στην επιστημονική
ανάλυση για την απάντηση. Στην Ελλάδα αυτό δεν τηρείται ακόμα και σε θέματα
υγείας: πόσοι από εμάς εμπιστευόμαστε περισσότερο ένα γνωστό μας για την
αντιβίωση που θα πάρουμε, παρά τον γιατρό μας, παραγκωνίζοντας την επιστήμη και
υποκαθιστώντας την με δική μας "γνώση" - την γνώμη της κουμπάρας...
Είναι πολιτισμικό στοιχείο η εμπιστοσύνη ή μη στην
επιστήμη, στην αφαίρεση, στις διαδικασίες. Εδώ είμαστε ακόμα πολύ πίσω.
Προσλαμβάνουμε ειδικούς αλλά "εμείς ξέρουμε καλύτερα". Δεν ξέρει ο αρχιτέκτονας,
ξέρει "ο θείος που πιάναν τα χέρια του". Δεν ξέρει ο ογκολόγος, αλλά η τηλεόραση
και η βασικής παιδείας παρουσιάστρια που ορκίζονται στο δηλητήριο του μαύρου
σκορπιού.
Όταν αυτή η νοοτροπία εγκατασταθεί, αρχίζει να επηρεάζει
και τον ίδιο τον ειδικό (ο γιατρός - ξεματιάστρα, σαν την παλιά ελληνική
ταινία), και καταλήγει στο να διαμορφώσει το ίδιο το πλαίσιο λειτουργίας. Το
βλέπεις καθημερινά, με ακραίο παράδειγμα υπουργούς να προσπαθούν να ρυθμίσουν
πολύπλοκα ζητήματα με απίθανες μεταβλητές, γνωστές και τυχαίες, με το απλό τους
μυαλουδάκι, όπως επιχειρήθηκε να γίνει με τις άδειες ταξί για παράδειγμα όπου ο
τότε υπουργός μπορούσε να μαντέψει τις ανάγκες στο διηνεκές και να καθορίσει το
πόσες χρειάζεται κάθε πόλη. Όχι μία διαδικασία ανάλυσης των αναγκών και
καθορισμού μέσω αυτής έστω, αλλά του καθεαυτού αριθμού, για όλες τις πόλεις,
κωμοπόλεις και χωριά της επικράτειας...
Όταν αυτή η νοοτροπία επηρεάσει το νομοθετικό έργο, οι
κανόνες που προκύπτουν εμπεριέχουν προκατάληψη, δίνοντας έτσι το δικαίωμα στον
όποιο λειτουργεί με βαση αυτόν, ή κρίνεται από αυτόν να αντιπαραβάλλει τις δικές
του ιδεοληψίες, συναίσθημα ή συμφέρον και να καταρρίψει την ισχύ του
κανόνα. Αν διαλέγαμε κριτήρια βαρβαρότητας μίας κοινωνίας, αυτό
θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της λίστας. Είναι η αρχή της κατάλυσης της
ισότητας απέναντι στο νόμο, και η βάση για την επικράτηση του ισχυρού, ό,τι κι
αν σημαίνει αυτό σε κάθε διαφορετική περίπτωση.
Αν
χρειαζόμαστε μία αλλαγή νοοτροπίας, μία επανάσταση, μοιάζει εδώ να έχουμε ένα
καλό σημείο εκκίνησης. Είναι στην βάση της λειτουργίας του πολιτεύματος, της
λειτουργίας του κράτους, και ίσως ο κύριος τρόπος να χτίσουμε όρους συνύπαρξης
και εξέλιξης της κοινωνίας και των δεξιοτήτων μας.
Ίσως τότε να καταλάβουμε την σημασία της σωστής ερώτησης
(υπόθεσης), και την αναζήτηση της βέλτιστης συμβουλής, καθοδήγησης ή
διαδικασίας, αντί να πηδάμε απευθείας στην απάντηση και στο επιθυμητό όπως αυτό
καθορίζεται από τα πάθη ή τις προκαταλήψεις μας. Είναι ο μόνος τρόπος εξέλιξης
μίας δίκαιης κοινωνίας της γνώσης, αντί της βύθισης της στη
βαρβαρότητα.
____________
**
Μετά από δύο παθιασμένα αντιμνημονιακά χρόνια, όπου
επιλέξαμε να αγνοήσουμε κάθε αντικειμενικό στοιχείο, ασπαζόμενοι τις πιο
παράλογες θεωρίες συνωμοσίας, βρήκαμε το θύμα που θα σηκώσει το βάρος του
εθνικού χρέους στην πλάτη του. Γιατί "ήταν αλαζόνας", "εγκλημάτισε με την
οικονομία", κτλ
Το
βιαστικό κατηγορητήριο που συνέταξε το πολιτικό προσωπικό παίζοντας
πολιτικάντικα παιχνίδια με το θυμικό του παθιασμένου λαού, και πρωτοστατούντος
του εκπροσώπου της παραδοσιακά σκεπτόμενης αριστεράς κυρίου Κουβέλη, έλεγε το
εξής απλοϊκό:
να
ελεγχθεί το αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου, διέγραψε συγγενικά του πρόσωπα από την
Λίστα Falciani/Lagarde με βάση
1.
το γεγονός της συγγένειας,
2.
την υπόθεση ότι οι καταθέσεις είναι παράνομες, και
3.
την υπόθεση ότι το αρχείο που παρέδωσε ο κ. Βενιζέλος στον κ. Σαμαρά και
ελέγχθηκε από τους Οικονομικούς Εισαγγελείς είναι αυτό που παρέδωσε ο κ.
Παπακωνσταντίνου στον κ. Διώτη.
Την ώρα της παραπομπής Παπακωνσταντίνου σε προανακριτική
από την Βουλή, το μόνο που ακόμα έστεκε ήταν το πρώτο: η συγγένεια. Οι
καταθέσεις απεδείχθησαν νόμιμες, και άρα δεν υπήρχε κίνητρο, ενώ το αρχείο δεν
ήταν το αρχικό και άρα δεν υπήρχε πλέον πειστήριο.
Η
Βουλή δεν σταμάτησε με βάση αυτά τα στοιχεία, αλλά παρέπεμψε. Το γιατί θα το
βρείτε στους δεκάρικους των λυμάτων της πολιτικής: αλαζόνας, ο τσάρος του
Μνημονίου και άλλα πολλά τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με το
κατηγορητήριο.
Έτσι καταλήγω στο απλό συμπέρασμα: ο Παπακωνσταντίνου θα
είχε παραπεμφθεί ακόμα κι αν δεν υπήρχε η αλλοίωση. Ας υποθέσουμε ότι
πρωτοκόλλησε το CD, δηλαδή μία έντυπη μορφή του με σφραγίδες και λοιπά σε κάθε
σελίδα του, κυνήγησε αποτελεσματικά όσους μπορούσε, επέβαλλε πρόστιμα (όχι
αυτός, το ΣΔΟΕ) αλλά τελικά οι αποφάσεις προσβλήθηκαν στο δικαστήριο, όπως έγινε
στην Γαλλία, γιατί βασίστηκαν σε παράνομα στοιχεία.
Σε
ένα τέτοιο σενάριο θα προέκυπταν άλλες κατηγορίες για τον τσάρο του Μνημονίου:
ότι πρωτοκόλλησε το παράνομο υλικό σκοπίμως, γνωρίζοντας ό,τι θα διαρρεύσει και
θα χρησιμοποιηθεί από τους καταδικασμένους για φοροδιαφυγή για να ακυρώσουν τις
αποφάσεις και τα πρόστιμα/ποινές. Θα τον κατηγορούσαμε ό,τι σκοπίμως ακύρωσε την
χρησιμότητα της λίστας βγάζοντας την στο φως, αντί να την χειριστεί με απόλυτη
μυστικότητα για να φέρει αποτελέσματα.
Θα
το κάναμε, γιατί εδώ κυριαρχεί το πάθος και η κρίση μας, όχι τα στοιχεία και οι
διαδικασίες. Το χρέος είναι επαχθές (δεν ξέρουμε τίποτα για τον φόνο δηλαδή,
ειδικά οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα και οι
μεγαλοεκδότες/καναλάρχες/εργολάβοι), το έλλειμμα είναι μέρος της συνωμοσίας του
Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο Δου-Νου-Του, και η ΕΛΣΤΑΤ το παραποίησε με τον
Τσάρο του Μνημονίου σε κάποιο υπόγειο για να μας αποτελειώσει μαζί με την
Eurostat και άλλες 17 χώρες της Ευρωζώνης και τις 26 που μετέχουν της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής.
"Τα ξέρουμε" αυτά, γιατί μας τα είπε μία ημίτρελη, και
μερικά κοινοβουλευτικά λύματα σε διαφορετικούς χρόνους ο καθένας, για
διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι ενδεχομένως και παθολογικούς/ψυχιατρικούς. Άλλοι
απλά και κυνικά ψηφοθηρικούς/συντεχνιακούς.
Ψάχνουμε τρόπο να λύσουμε το κουβάρι; Ας ξεκινήσουμε με
την εμπιστοσύνη στις διαδικασίες. Στον κόσμο της γνώσης και των δεδομένων. Είναι
η μόνη εκδοχή στην οποία δεν θα οπισθοχωρήσουμε από την αποκέντρωση, την
μεταρρύθμιση, την δικαιοσύνη και τελικά τον σύγχρονο κόσμο.
____________
ένα υστερόγραφο:
____________
ένα υστερόγραφο:
