18 Μαρ 2017

ΑΛΕΞΗ ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΛΕΞΗ: ΒΑΤΟΠΕΔΙ

Όσοι με γνωρίζουν πολιτικά γνωρίζουν και την δυσκολία μου να ενστερνιστώ την πολιτική του "εκσυγχρονισμού" της εποχής Κώστα Σημίτη. Μάλιστα υπήρξε και η εποχή με την πλέον χαλαρή σχέση μου με το ΠΑΣΟΚ. Οι ενστάσεις μου ήταν τόσο στην θεωρία του "εκσυγχρονισμού" αλλά κυρίως στον τρόπο που αυτή εκφράστηκε εσωκομματικά και κατά συνέπεια και στο κράτος. Ωστόσο δεν θα μπορούσα να μην αναγνωρίσω ότι την εποχή εκείνη η Ελλάδα υπήρξε πιο Ευρώπη από ποτέ. Έτσι απλά.
Άκουγα προχθές στη Βουλή τον πρωθυπουργό κ.Τσίπρα να απαξιώνει και να ισοπεδώνει την περίοδο εκείνη, με έναν τρόπο που κανείς άλλοτε δεν τόλμησε να κάνει. Γιατί το πολιτικό μας μένος έχει ή οφείλει να έχει και όρια. Στην ουσία υπερέβαλλε περιφραστικά το λεχθέν από τον κ. Καραμανλή, ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, "περί αρχιερέα της διαπλοκής". Τόση ήταν δε η ενοχή του κ. Τσίπρα από την πρωτόγνωρη ισοπέδωση, που δεν τόλμησε καν να κατονομάσει τον κ. Σημίτη.
Θα μπορούσα σε στιγμές κακίας να μην με ενοχλήσει τόσο πολύ η παραπάνω αναφορά. Δεν μπορώ όμως να μην την αντιδιαστείλω με την προ ολίγων ημερών αναφορά του κ. Τσίπρα στον κ. Καραμανλή εξάρωντας το ήθος του.
Γεμάτος σκάνδαλα ο Σημίτης. Ηθικός ο Καραμανλής.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τα σκάνδαλα της περιόδου Καραμανλή. Λαθροχειρίες στα στατιστικά στοιχεία, προσλήψεις από το παράθυρο, stage, κουμπάροι, Ζαχόπουλος, ;Όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν ξεχαστεί. Δέκα χρόνια πέρασαν. Ένα όμως μένει αξέχαστο. Και τους πόνεσε. Γιατί εκπαραθύρωσε -τον Παπά του Καραμανλή- τον Ρουσσόπουλο και έριξε την κυβέρνηση Καραμανλή. Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.
Ο κ. Τσίπρας ως μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τιμητής απέναντι στον κ. Καραμανλή σχετικά με το σκάνδαλο. Μάλιστα στελέχη του τότε ΣΥΡΙΖΑ, όπως η κ. Αμανατίδου, διεκδικούσε την πατρότητα της αποκάλυψης του σκανδάλου για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τότε και μέχρι σήμερα ακούσατε τον κ. Τσίπρα να κάνει έστω μια αναφορά στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου. ΟΧΙ. Γιατί είναι αυτό που καίει τον πραγματικό εταίρο του (και όχι τον εμφανή που λέγεται Καμμένος), τον κ.Κώστα Καραμανλή. Μέχρι στιγμής οι θέσεις του Δημοσίου (ότι δηλαδή η Λίμνη και οι παραλήμνιες εκτάσεις ανήκουν στο Δημόσιο και όχι στη Μονή) έχει δικαιωθεί δικαστικά. Και όμως η λέξη Βατοπέδι δεν ακούγεται πουθενά. Γιατί πονάει την αποκατάσταση του καραμανλισμού, που αποτελεί και τον όρο της συμμαχίας Τσίπρα-Καραμανλή.
Αντί λοιπόν ο κ. Τσίπρας να επιδιώκει να μας εξηγήσει πώς οι offshore του σκανδάλου Τσοχατζόπουλου είναι οι ίδιες με τις offshore της Μονής Βατοπεδίου, ασχολείται με τον κ.Σημίτη. Και κάνει για ακόμη μια φορά τον κυνισμό και τον κομφορμισμό επάγγελμα. Γιατί δεν μπορείς να επαγγέλλεσαι την κάθαρση και να ξεχνάς να ονοματίσεις σκάνδαλα που έριξαν κυβερνήσεις. 

13 Μαρ 2017

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ;

Αφού λοιπόν δεν κάναμε την κρίση ευκαιρία και βρισκόμαστε στον 7ο χρόνο μνημονίων κάθε απόχρωσης και καταφέραμε την οικονομική δραστηριότητα στη χώρα να τη φτάσουμε σε καρδιογράφημα ευθεία, ας το πάρουμε πάλι από την αρχή.
ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Τι ελάχιστα χρειάζεται μια οικονομία για να λειτουργήσει στα πλαίσια του μόνου υπαρκτού οικονομικού συστήματος στον πλανήτη;
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι ένας επενδυτής θα επενδύσει σε μια χώρα που ανά πάσα στιγμή απειλείται ένα θερμό επεισόδιο με άλλη χώρα;
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι μια οικονομία μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αξιόπιστο και σταθερό τραπεζικό σύστημα;
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι μπορεί μια χώρα να ευημερήσει αν δεν έχει κυβέρνηση σταθερή που κυβερνά τη χώρα και δεν κάνει απλά συνδικαλισμό;
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι μπορεί μια χώρα να ευημερήσει εάν οι θεσμοί του κράτους και οι τρεις διακριτές εξουσίες δεν σέβονται την αυτοτέλεια και τη λειτουργία τους και δεν αποδέχονται στα πλαίσια της αυτοτέλειάς τους την διαφάνεια και την διαρκή αξιολόγησή τους ;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Προφανώς ΚΑΝΕΙΣ.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Από τη στιγμή που αυτή είναι η κατηγορηματική απάντηση προκύπτει άμεσα και εύκολα το τι πρέπει να κάνουμε.
1)ΣΤΑΘΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.
Δηλαδή ο επενδυτής εγχώριος ή αλλοδαπός να μην έχει ανασφάλεια για την ειρήνη και την ασφάλεια του χώρου που θα επενδύσει. Να πάψουμε να δημιουργούμε υπόνοιες εθνικών κρίσεων (αλά ψευτομαγκιάς Καμμένου) είτε με τις γείτονες χώρες είτε σε ζητήματα τύπου προσφυγικό. Οι επενδυτές πρέπει να νιώθουν ότι δεν διαταράσσεται η ειρήνη και η ασφάλεια στην περιοχή. Ποιος πάει να επενδύσει σε εμπόλεμη ζώνη;
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μπορούν σε ζητήματα μείζονος σημασίας να προτάξουν το συμφέρον της χώρας και να εξασφαλίσουν την πορεία της χωρίς σοβαρούς πολιτικούς κλυδωνισμούς με την εξασφάλιση της ελάχιστης εθνικής συναίνεσης. Να γνωρίζει ο επενδυτής ότι η χώρα θα κυβερνάται και δεν θα βρίσκεται σε συνεχή αναστολή λειτουργίας  του κράτους από την πολιτική αστάθεια και τα πολιτικά πίσω-μπρος. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Από την ώρα που συμφωνούμε ότι ο δικομματισμός τελείωσε (τα δύο πρώτα κόμματα συγκεντρώνουν ποσοστά 50%) με την κουλτούρα συνεργασιών των πολιτικών δυνάμεων στη διακυβέρνηση, που τόσο λείπει στη χώρα. Οποιαδήποτε συνεργασία με οποιονδήποτε; Εναπόκειται στον κάθε πολιτικό χώρο και ανάλογα με το μέγεθός τους και το μέγεθος του διακυβεύματος μετά τις εκλογές, να βάλει τα όριά του και να αναλάβει τις ευθύνες του.
2)ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Μπορεί το θέμα αυτό να μην άπτεται του άμεσου ενδιαφέροντος ενός επενδυτή αλλά καθορίζει όλα τα υπόλοιπα. Χωρίς ουσιαστική θεσμική λειτουργία, σεβασμό στην υποχρέωση του κάθε θεσμού να επιτελεί τον ρόλο του και χωρίς σεβασμό στη αυτοτέλεια και τη λειτουργία της κάθε εξουσίας, είναι μάταιο να προσδοκούμε ότι θα προχωρήσει κάθε επί μέρους προϋπόθεση για την ευημερία της πατρίδας μας. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι είναι αναγκαίες θεσμικές-συνταγματικές αλλαγές. Ο εναγκαλισμός της εκτελεστικής εξουσίας με κομμάτι της δικαστικής εξουσίας και η απαξίωση των κοινοβουλευτικών εργασιών κατά τη νομοθέτηση είναι δύο παραδείγματα της συνταγματικής εκτροπής και της ανάγκης θέσπισης νέων συνταγματικών κανόνων.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει λειτουργία οικονομίας πουθενά στον πλανήτη, χωρίς την παράλληλη λειτουργία ενός αξιόπιστου τραπεζικού συστήματος. Καταλαβαίνουμε την αποστροφή του πολίτη, η οποία θα ενταθεί με τις κατασχέσεις κατοικιών που έρχονται, τόσο ως προς ένα εγχώριο σύστημα «τραπεζιτών» -που εν πολλοίς φέρουν μεγάλες ευθύνες στην κατάντια της χώρας- όσο και για τους «επενδυτές» στα κατακόκκινα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών. Δυστυχώς όμως άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και οι ελάχιστες ελπίδες για τη συντήρηση ή στήριξη ενός τραπεζικού πυλώνα που θα παρεμβαίνει έμμεσα το κράτος (Τράπεζα Αττικής) κατέρρευσε ως αξιοπιστία με όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, σχετικά με τις πολιτικές σκοπιμότητες που εξυπηρετήθηκαν μέσω του πυλώνα αυτού, που στην ουσία είναι η ίδια αναπαραγωγή της παθογένειας των θαλασσοδανείων στους ημέτερους επιχειρηματίες και τα κόμματα.

ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ
Σήμερα έχει γίνει πλήρως αποδεκτό από όλους ότι τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα (μνημόνια) απέτυχαν. Βάθυναν την κρίση και βύθισαν την χώρα σε μακρόχρονη ύφεση και εκτίναξαν τα ποσοστά ανεργίας. Μόνο ως τιμωρία της Ελλάδος μπορεί πλέον να εκλαμβάνεται η εμμονή σε αυτή τη φιλοσοφία. Έχει γίνει αποδεκτό από όλους αλλά όχι από αυτούς που μας δίνουν τη χρηματοδότηση. Το παραπάνω στοιχείο της φιλοσοφίας των μνημονίων, ασχέτως της όποιας «μαγκιάς» πουλήσει η ελληνική πλευρά, εξακολουθεί να είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ακολουθούμενης πολιτικής. Συνεπώς θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι -και νομίζω ότι συμφωνούν σχεδόν όλοι- ότι στόχος της Ελλάδας πρέπει να είναι:
*η άμεση αναθεώρηση της πολιτικής των υπέρογκων δημοσιονομικών πλεονασμάτων.
*η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δεν είναι δυνατόν να δίνονται χρήματα σε όλες τις άλλες χώρες με στόχο την ανάπτυξη αλλά να μη δίνονται στη χώρα που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη για επενδύσεις
*μια συμφωνία για την αναθεώρηση του ελληνικού χρέους  και τον τρόπο αποπληρωμής του
Τα παραπάνω τα έχει διαπραγματευτεί επί δύο χρόνια ο κ. Τσίπρας. Τα είχε διαπραγματευτεί και άλλα τρία ο κ. Σαμαράς. Χωρίς αποτέλεσμα. Ας επιστρέψουμε λοιπόν σε αυτό που είχε προτείνει ο Γιώργος Παπανδρέου τον Ιούνιο του 2011 για να αντιμετωπίσει τη χλεύη των πολιτικών του αντιπάλων. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις να διαπραγματευτούν από κοινού με τους δανειστές, ώστε να πετύχουν,  αφενός την επίδειξη ωριμότητας και αξιοπιστίας από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας και αφετέρου να στριμώξουν τους εταίρους, που χρησιμοποιούν τις εσωτερικές αντιθέσεις και εναλλαγές στην κυβέρνηση, για να περνούν τις δικές τους θέσεις, σε μια αδύναμη διαπραγματευτικά Ελλάδα.
ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ
ΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟ ΦΙΛΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΑ SUCCESS STORY ΤΙΣ ΦΕΡΝΟΥΝ
Δουλειά της κάθε κυβέρνησης δεν είναι να βγει στο μεϊντάνι και να παρακαλά για επενδύσεις. Όσες φορές κι αν το προσπάθησαν εντεταλμένοι προς τούτο υπουργοί, δεν έφεραν ούτε μια επένδυση. Όταν εξασφαλιστούν τα ελάχιστα που απαιτεί ένας επενδυτής τότε θα έρθουν οι επενδύσεις. Θα έρθουν γιατί η χώρα έχει πλεονεκτήματα και πλούτο. Ο τουρισμός, η παραγωγή των διατροφικών προϊόντων, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, η εκμετάλλευσης των άριστων συνθηκών για τις ΑΠΕ, τα πετρελαϊκά προϊόντα, η χημική βιομηχανία είναι μερικοί από τους τομείς που η χώρα είναι ή μπορεί να είναι άκρως ανταγωνιστική.Άλλωστε το κόστος εργασίας είναι πλέον τα φθηνότερα σε σχέση με χώρες των ίδιων οικονομικών δυνατοτήτων και γεωγραφικής κατανομής. Δεν είναι οι επιδοτήσεις και οι φορολογικές ατέλειες τα κίνητρα για τους μεγάλους επενδυτές. Παίζουν και αυτά το ρόλο τους αλλά είναι δευτερεύουσες παράμετροι. Είναι το σταθερό έδαφος ανάπτυξης, η φιλική φιλοσοφία του κράτους απέναντι στους αξιολογημένους επενδυτές και τα καλά παραδείγματα άλλων επειχειρηματιών που επένδυσαν-εδραιώθηκαν-κέρδισαν και συνεχίζουν να επεκτείνονται με επενδύσεις στην χώρα.
Τότε γιατί δεν τα κάνουμε για να πάψει και το μαρτύριό μας;
Γιατί αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Γιατί μας βολεύει όλους η σκέψη ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στον κονφορμισμό της ψευδέσθησης της διαχείρισης της δήθεν ισχυρής Ελλάδας των Κοινοτικών Κονδυλίων και των απλών πολιτών που βολεύονται γλύφοντας «κανα κοκκαλάκι». Ο λαικισμός τελείωσε. Δοκιμάσαμε και τον δεξιό και τον αριστερό λαϊκισμό. Πήγαμε στα Ζάππεια πήγαμε και Θεσσαλονίκη. Τώρα ελπίζω ότι θα επιδείξουμε την αυτοσυντήρηση να μην πάμε σε εκτροπή ψηφίζοντας δραχμιστές, δωδεκαθεϊστές και πολύ περισσότερο φασίστες.
ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Να μιλάμε φωναχτά για τα παραπάνω. Για να καταννοήσει ο κ. Τσίπρας ότι δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία μόνο με τρικ και να μοιράζει μικροδωράκια σε όσες ομάδες πολιτών θεωρεί πιθανούς ψηφοφόρους του στις επόμενες εκλογές. Να κατανοήσει ο κ. Μητσοτάκης ότι η απάντηση στην κρίση δεν είναι ούτε η στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων, ούτε η ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς των καρτέλ, ούτε η καλή διάθεση των επιχειρηματιών που ταξικά εκπροσωπεί για να δώσουν κοινωνικό μέρισμα από τα κέρδη τους. Με λίγα λόγια ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΑΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ.
Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε για Σοσιαλισμό. Τώρα που οι κοινωνικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί και οι πολίτες συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα της ύπαρξης του κοινωνικού κράτους. Γιατί η απάντηση στην κρίση δεν μπορεί να είναι η περαιτέρω πόλωση των καταστάσεων στην κοινωνία μας που ευνοεί τους κάθε λογιό γραφικούς ή ακραίους αλλά η κοινωνική συνοχή, η συνεργασία για τον κοινό σκοπό. Και τέτοιο λόγο εκφράζει σήμερα μόνο ο πολιτικός χώρος των δημοκρατών-σοσιαλιστών, της ανανεωτικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της οικολογίας. Ενωμένος, ήρεμος, ώριμος, διδαγμένος από το παρελθόν. Αυτός είναι ο δρόμος της υπευθυνότητας.


6 Μαρ 2017

ΦΤΥΣΙΜΟ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ

Από τον Μάιο του 2010 και μέχρι σήμερα δεχθήκαμε τα πάντα. Αφορισμούς, σμπρωξιές, βρισίδια, τραμπουκισμούς, εξευτελισμούς. Και τα ανεχθήκαμε. Υπάρχουν όμως και όρια. Και εχθές ο κ. Τσίπρας ξεπέρασε κάθε όριο. Σε συνέντευξή του στο documentonews.gr είπε το εξής:"ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ: Παρά τα λάθη του, οι όροι με τους οποίους πολιτεύτηκε και το κοινοβουλευτικό ήθος του δεν συγκρίνονται με αυτό της ηγεσίας που τον διαδέχθηκε.".
Εντάξει δικαίωμα του κ. Τσίπρα να το ... τερματίσει στον έρωτά του με την λαϊκιστική δεξιά και τον Κώστα Καραμανλή. Άλλωστε υπήρξε έρωτας με την πρώτη ματιά και ουδέποτε το έκρυψαν αμφότεροι. Και δεν με νοιάζει κιόλας. Γιατί για μένα είτε λαϊκιστική δεξιά είτε λαϊκιστική αριστερά το ίδιο κακό κάνουν στη χώρα πλέον. Ας μείνει ο κ. Τσίπρας στη χαβούζα της εξουσίας μαζί με τον Καραμανλή και τον Καμμένο, να πλειοδοτούν σε λαϊκισμό.
Όμως ήρθε η ώρα να απευθύνω ερωτήματα σε κάποιους, που με πολύ κόπο πράγματι, αντιστάθηκα μέχρι σήμερα στον πειρασμό να το πράξω:
Μάρκο Μπόλαρη οι όροι με τους οποίους πολιτεύτηκε  Καραμανλής και το κοινοβουλευτικό ήθος του δεν συγκρίνονται με αυτό της ηγεσίας που τον διαδέχθηκε δηλαδή του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησή του, της οποίας ήσουν μέλος;
Θεοδώρα Τζάκρη οι όροι με τους οποίους πολιτεύτηκε  Καραμανλής και το κοινοβουλευτικό ήθος του δεν συγκρίνονται με αυτό της ηγεσίας που τον διαδέχθηκε δηλαδή του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησή του, της οποίας ήσουν μέλος;
Λούκα Κατσέλη οι όροι με τους οποίους πολιτεύτηκε  Καραμανλής και το κοινοβουλευτικό ήθος του δεν συγκρίνονται με αυτό της ηγεσίας που τον διαδέχθηκε δηλαδή του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησή του, της οποίας ήσουν μέλος;
Χρήστο Σπίρτζη οι όροι με τους οποίους πολιτεύτηκε  Καραμανλής και το κοινοβουλευτικό ήθος του δεν συγκρίνονται με αυτό της ηγεσίας που τον διαδέχθηκε δηλαδή του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησή του ΠΑΣΟΚ του οποίου ήσουν Γραμματέας Οργανωτικού;
ΚΑΙ απευθύνομαι μόνο σε αυτούς γιατί μάτωσα μαζί τους στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Μέχρι τώρα κατανοούσα εν πολλοίς τη στάση τους.  Αυτό που είπε ο Τσίπρας όμως είναι ΦΤΥΣΙΜΟ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ τους. Το δέχονται; Η σιωπή τους σημαίνει ΝΑΙ. Με γεια σας και χαρά σας και η αναξιοπρέπεια δικιά σας. ΚΡΙΜΑ ...