22 Ιουλ 2014

Μετά τη χθεσινή ανάρτηση πολλοί μου είπατε ότι "εύκολα τα λες, γενικόλογα. Πιο συγκεκριμένα όμως; ποια ανάλυση σε οδηγεί στο συμπέρασμα που έγραψες; ποια είναι οι ατζέντα των αλλαγών-προϋποθέσεων για να βγει η χώρα από το τέλμα; ποιοι θα το κάνουν; γιατί να πετύχει". Κάνω μια προσπάθεια λοιπόν πιο εμπεριστατωμένης προσέγγισης. 
Τα προβλήματα της Ελλάδας έχουν τη βάση τους πολλά χρόνια πριν, ακόμη και στις ιδιαιτερότητες σύστασης του ελληνικού κράτους. Και γι’ αυτό υπάρχει δυσκολία αντίληψής τους από τους ευρωπαίους εταίρους. Ένα πελατειακό κράτος με διαπλεκόμενους ολιγάρχες εργολάβους, μηντιάρχες και τραπεζίτες, με την Εκκλησία να παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα, χωρίς βασικούς κανόνες και ιστορική εθιμική λειτουργία των θεσμών αλλά με πολυνομία, κάστες και συντεχνίες που επηρεάζουν άμεσα και εκβιαστικά την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, με δικαστική εξουσία κατά βάση ποδηγετημένη που αντί να αντιστέκεται στην εξουσία χάριν του δημοσίου συμφέροντος, διατηρεί το σύστημα και με έναν εμφύλιο πόλεμο μόλις προ εξήντα ετών. Το «βαθύ κράτος» της Ελλάδας δεν έχει πηλίκιο, δεν έχει σύμβολα, δεν έχει πρόσωπο. Είναι αυτό που στήθηκε σε οικονομικό επίπεδο από πρόσωπα και οικογένειες που λήστεψαν τη συμμαχική βοήθεια στην μεταπολεμική Ελλάδα και λήστεψαν τα κοινοτικά κονδύλια στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Είναι πρόσωπα και οικογένειες που έκατσαν στο σβέρκο του ελληνικού λαού και συνεχίζουν να τον εκμεταλλεύονται ασύστολα. Είναι τόσο ισχυροί που ακόμη και το ξένο κεφάλαιο δεν πλησιάζει στα νερά τους. Καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να επιτευχθεί και καμιά θεραπεία στην παθογένεια της χώρας να επιτευχθεί, όσο κυριαρχεί το ίδιο ψευτοτραπεζιτικό - ψευτοεπιχειρηματικό και ψευτοπολιτικό κατεστημένο που συγκροτεί το ελληνικό «βαθύ κράτος».
Την τελευταία δεκαετία ο ασύστολος δανεισμός της χώρας με στόχο τον πλουτισμό λίγων και την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων σε πληθυσμιακές ομάδες, οδήγησε στην έκρηξη. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος σχεδόν διπλασιάστηκε μέσα σε πέντε χρόνια (2004-2009). Η κατάσταση αυτή σχετιζόμενη με τη διεθνή οικονομική κρίση και με την ασυδοσία στη λειτουργία των αγορών και των οίκων αξιολόγησης «τίναξε το καπάκι της χύτρας στον αέρα». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2009 γι' άλλα ξεκίνησε και σ' άλλα, αχαρτογράφητα, νερά βρέθηκε. Άλλες μάχες νομίζαμε ότι θα δίναμε και άλλες αναγκαστήκαμε να δώσουμε. Αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε τον κύριο στόχο μας. Να αλλάξουμε την πολιτική και την Ελλάδα. Ξέρουμε τι δεν καταφέραμε. Ξέρουμε γιατί δεν το καταφέραμε. Αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουμε την πίστη μας για την αλλαγή της πολιτικής που θα αλλάξει και τη χώρα. Αυτή η προσήλωση δεν έχει να κάνει με ψήφους, με ποσοστά, με εξουσία, με θέσεις, με συμφέροντα. Έχει να κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με την αίσθηση του χρέους που δεν καταφέραμε να εκπληρώσουμε. Μετά από την παρένθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου ζούμε και πάλι την παλιννόστηση ενός σκληρού δεξιού αυταρχικού κράτους και την επαναδόμηση τον παραπαιόντων τριών κατεστημένων που έφεραν τη χώρα στην καταστροφή: 1)του παλιού αποτυχημένου τραπεζικού κατεστημένου που επαναδομήθηκε, επανακεφαλαιοποιήθηκε και παραδόθηκε στους ίδιους τραπεζίτες χωρίς τον παραμικρό επί της ουσίας έλεγχο του δημοσίου και άρα των πολιτών, που τόσες θυσίες έκαναν. Αν όπως λένε στην κυβέρνηση οι τράπεζες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και χρειάζονται ακόμη και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, γιατί οι ίδιοι τραπεζίτες έδειξαν αυτόν τον ζήλο στη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης να κρατήσουν οι ίδιοι τα κλειδιά;  2)του παλιού αποτυχημένου μεταπρατικού επιχειρηματικού κατεστημένου, δηλαδή των επιχειρηματιών χωρίς επιχειρήσεις! Αυτών που αφού ξεζούμισαν κάθε κρατική επιχορήγηση,πούλησαν,αγόρασαν, εμφανίστηκαν, εξαφανίστηκαν, κάθονται στην πρώτη γραμμή των εκδηλώσεων των Επιμελητηρίων όταν μιλά ο κ. Σαμαράς. Στη σύγκρουση για  τη δημιουργία διαφανούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος και αδιαφανούς επιχειρηματικού ντόπιου κατεστημένου, το δεύτερο νίκησε καθ' ολοκληρίαν. Γι’ αυτό ούτε μια ξένη επένδυση δεν γίνεται στην Ελλάδα. Γιατί η σημερινή κυβέρνηση «έπεισε» ακόμη και τους τροϊκανούς ότι σε αυτή τη χώρα μόνο τα «ντόπια λαγωνικά» μπορούν να δράσουν. 3)Του ίδιου αποτυχημένου πολιτικού κατεστημένου. Των πολιτικών που είναι όμηροι των καστών που τους ανέδειξαν, των ντόπιων μεταπρατικών συμφερόντων που τους στηρίζουν, των αλά κάρτ πολιτικών κατευθύνσεων που αλλάζουν σε μια νύχτα, των εξαρτήσεων από τα ΜΜΕ που προβάλουν ή καταστρέφουν την εικόνα οποιουδήποτε με όρους χυδαίου αγοραίου προϊόντος. Στην καλύτερη περίπτωση πολιτική αυτονομία μπορούν να διατηρήσουν μόνον οι προερχόμενοι από τα τζάκια και από τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες. Είτε γιατί απέκτησαν πολλά είτε γιατί έζησαν όλη τους την ζωή με την ψύχωση της «προσφοράς στον τόπο».
Η κρίση όμως έφερε στους Έλληνες τη δυστυχία αλλά τους έφερε και στην συνειδητοποίηση των λαθών του παρελθόντος αλλά και των αναγκαίων κοινωνικών, θεσμικών, διοικητικών και οικονομικών αλλαγών που πρέπει να γίνουν. Η καταδίκη της λειτουργίας της δεξιάς πελατειακής ολιγαρχίας αφενός και απομυθοποίηση του αριστερού λαϊκίστικου ιδεολογήματος ενός καπιταλιστικού κομφορμισμού με αριστερή ρητορεία αφετέρου, οδηγεί στην αποκατάσταση μιας ρεαλιστικής αντίληψης στην ελληνική κοινωνία που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και τη δυστυχία. Το βασικό πλεονέκτημα είναι μια χώρα με αμέτρητες φυσικές ομορφιές και φυσικούς πόρους, με το καλύτερο κλίμα στον πλανήτη, με την πλέον υγιεινή διατροφική σύνθεση. Και ένας ιστορικός λαός που αυτοκαταδικάζεται αλλά και αναγεννιέται από τις στάχτες ακόμη πιο δυνατός. Που μπορεί να έχει σπαταλήσει χρήματα και ικανότητες στο παρελθόν αλλά έχει την τύχη να έχει επενδύσει είτε συνειδητά είτε από ματαιοδοξία στην εκπαίδευση της νέας γενιάς. Αυτή η γενιά θα οικοδομήσει την νέα αξιόπιστη Ελλάδα στην οποία θα ζουν αξιοπρεπείς πολίτες. Μπορεί σήμερα να έχουμε ένδεια πνευματικών ανθρώπων, διανοούμενων και κοινωνικών φάρων που καταδεικνύουν το θηρίο του φασισμού και του παρακράτους αλλά έχουμε γενιές με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο που αντιλαμβάνονται. Και θα συγκρουστούν με τα φαινόμενα εκφασισμού και παρακρατικής λειτουργίας. Ίσως η σύγκρουση αυτή να είναι η γέννα της νέας δημοκρατικής περιόδου της χώρας.  
Όπως κατ’ επανάληψη έχουμε πει η παγκόσμια οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια την ελληνική κρίση χρέους. Δεν ευθύνεται γι’αυτή. Επίσης τα αμυντικά αντανακλαστικά που δημιουργεί η παγκόσμια κρίση δυσκολεύουν τη λήψη θαρραλέων αποφάσεων που θα επέλυαν τον ελληνικό πρόβλημα. Όπως σε όλα τα προβλήματα η γενικότερη συγκυρία είναι καθοριστική. Και στην περίπτωσή μας ήταν και είναι αρνητική. Οι ευρωπαϊκοί φορείς πρωτευόντως και το ΔΝΤ δευτερευόντως δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν έγκαιρα τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κρίσης. Εμπνεόμενοι από πλήρη καχυποψία προς κάθε τι ελληνικό αρκέστηκαν σε μια τιμωρητική αντίληψη στην αντιμετώπιση της κρίσης και άρνηση να προσαρμόσουν τις «συνταγές» τους στην ελληνική ιδιαιτερότητα. Η καλβινιστική αυτή αντίληψη σε συνδυασμό με την σαξονική αντίληψη του “by the book” αφαίρεσαν την αναγκαία προσαρμοστικότητα και στέρησαν επιτυχή αποτελέσματα. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο η αδυναμία της Ελλάδας να δημιουργήσει προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση αλλά και ο εξαναγκασμός των ευρωπαίων και του ΔΝΤ να «πληρώνουν» την Ελλάδα επί μακρόν. Δηλαδή να είναι όλοι χαμένοι. Αν ο κεντρικός τραπεζίτης το 2010 είχε κάνει μια δήλωση αντίστοιχη του κ. Ντράγκι του 2013, οι αγορές θα είχαν επιφυλάξει διαφορετική αντιμετώπιση στην κρίση χρέους του Νότου. Είναι προφανές ότι στην Ευρώπη της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, η σοσιαλδημοκρατία υποχωρεί συντεταγμένα υπό το βάρος του ότι δεν κατάφερε να εγγυηθεί τα ελάχιστα στους Ευρωπαίους πολίτες. Με την σοσιαλδημοκρατία λοιπόν παραπαίουσα και τη συντηρητική δεξιά σε ρόλο «εκδοροσφαγέα» των φτωχών λαών και των φτωχών πολιτών, είναι λογικό να υπάρχει διαρροή ψηφοφόρων προς τα άκρα. Η ακροδεξιά ενδεχόμενα να δείχνει περιθωριακός πολιτικός υπόκοσμος αλλά ενισχύεται με τέτοιο ρυθμό που καθίσταται εκ των πραγμάτων πολιτικός ρυθμιστής. Η αριστερά βολεύεται σε λαϊκίστικη ρητορική, η οποία μπορεί πρόσκαιρα να την ενισχύει αλλά στρατηγικά την αποδομεί, γιατί οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Σε αυτό το περιβάλλον καλλιεργείται η εκκόλαψη κομμάτων της συγκυρίας με απολιτίκ χαρακτηριστικά, με επικεφαλής πρόσωπα που κρίνονται ως συμπαθή ή και γραφικά και τα οποία θα εισπράξουν την δυσαρέσκεια των πολιτών και θα επιτελέσουν ρόλο εταίρων σε συμμαχικές κυβερνήσεις. Η τεχνητή αυτή «διέξοδος» της ψήφου διαμαρτυρίας είναι ό,τι πιο συντηρητικό υπάρχει στην Ευρώπη σήμερα. Θυμίζει την προ λίγων ετών προσπάθεια της αντικατάστασης των εκλεγμένων πρωθυπουργών του Νότου με «τεχνοκράτες» που υπηρετήσαν πιστά την Ευρωπαϊκή Ένωση των αξιωματούχων. 

Ποιο είναι όμως το διαβατήριο εξόδου από την κρίση; Πολλοί μίλησαν για μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν χρειάζεται απλώς μεταρρυθμίσεις. Χρειάζεται πρωτίστως κοινωνικό και δευτερευόντως διοικητικό και οικονομικό μετασχηματισμό. Χρειάζεται δηλαδή μια συνειδητοποιημένη απόφαση αλλαγής. Οι επί μέρους μεταρρυθμίσεις ακυρώνονται από το παλαιό πελατειακό κράτος. Δεν μπορείς να το νικήσεις με επί μέρους κινήσεις. Πρέπει να συντρέξουν δύο αναγκαίες προϋποθέσεις. Απόφαση των Ελλήνων να αλλάξουν τη χώρα τους και πολιτική ηγεσία αποφασισμένη γι’ αυτό. Οι συνθήκες ωριμάζουν γι’ αυτή τη μεγάλη αλλαγή αλλά δυστυχώς ακόμη δεν έχει επέλθει η στιγμή της πραγματοποίησης. Στόχος μας λοιπόν είναι η διατύπωση του οδικού χάρτη αυτού του μετασχηματισμού και η καταλυτική συμβολή μας στην εφαρμογή του καθώς και η συμβολή μας στις διαδικασίες ωρίμανσης της ελληνικής κοινωνίας σε μια τέτοια συλλογική συνολική αλλαγή.
Α) Προϋπόθεση πρώτη μια σύγχρονη Εθνική Λαική Ενότητα. Με σύγχρονους όρους θα μπορούσαμε να την πούμε Συμμαχία των Πολιτών για την Ελλάδα. Αυτή θα μας βγάλει από τη λογική των «Ζαππείων» και θα εξασφαλίσει το ζητούμενο: Πολιτική συναίνεση και πολιτική σταθερότητα
Β)Προϋπόθεση δεύτερη η πλειοψηφική συμφωνία για τις θεσμικές αλλαγές στο Σύνταγμα, το εκλογικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα, την δημόσια διοίκηση.
Γ)Προϋπόθεση τρίτη η λειτουργία αγοράς και ανταγωνισμού. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική εξουσία, η διοίκηση και οι ανεξάρτητες αρχές θα εξασφαλίσουν τον ανταγωνισμό καταργώντας και αποσοβώντας τη λειτουργία των μονοπωλίων, ολιγοπωλίων, εθνικών εργολάβων εξασφαλίζοντας στοιχειωδώς πρόσβαση στην επιτυχία κυρίως των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αποτελούν την κινητήρια μηχανή της ελληνικής οικονομίας.
Δ)Προϋπόθεση τέταρτη η λειτουργία αξιόπιστου Τραπεζικού συστήματος. Η έλλειψη χρηματοδότησης σήμερα είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα στη χώρα. Κάθε μικρομεσαία επιχείρηση αλλά και μεγάλη εγχώρια, στερείται πλήρως κεφαλαίων κίνησης σε μια περίοδο που πρέπει να αγοράζει μετρητοίς και να πουλάει επί πιστώσει. Όταν το αντιληφθεί επιτέλους η τρόικα και η κυβέρνηση και άρει τον φαύλο κύκλο, ακόμη και σήμερα που έχει καταστραφεί το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής παραγωγικής μηχανής, τότε το ελληνικό δαιμόνιο θα υπερβεί τις αντιξοότητες και θα κάνει το θαύμα του. Τόσο απλά. Θα πρέπει όμως να σταματήσουν την ανέλεγκτη επί της ουσίας χρηματοδότηση των τραπεζιτών και να εξαρτήσουν την υποστήριξη των τραπεζών με την επί της ουσίας αξιοποίηση των κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία. 
Ε)Προϋπόθεση πέμπτη η εξασφάλιση επιχειρηματικού περιβάλλοντος πόλεμος στη γραφειοκρατία. Σήμερα νομοθετικά η χώρα έχει προχωρήσει επικίνδυνα σε διευκολύνσεις χάριν της επιχειρηματικότητας. Παρόλα αυτά το πρόβλημα της γραφειοκρατίας παραμένει. Παραμένει γιατί το Α και το Ω στην άρση των εμποδίων αποτελεί το ζήτημα της χωροταξίας στην πατρίδα μας. Αν δεν λυθεί ως άμεση προτεραιότητα το «που επιτρέπεται τι» η γραφειοκρατία δεν θα νικηθεί και η επιχειρηματικότητα θα παρεμποδίζεται και η διαφθορά θα διογκώνεται.
ΣΤ)Προϋπόθεση έκτη η καλλιέργεια του επιχειρηματικού πατριωτισμού. Εάν το ελληνικό επιχειρηματικό κεφάλαιο δεν δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην Ελλάδα της επόμενης μέρας τότε είναι πολύ δύσκολο να πειστεί ο οποιασδήποτε ξένος να το κάνει.
Ζ)Προϋπόθεση έβδομη η ανάδειξη της παραγωγικής κουλτούρας. Να γίνουμε περήφανοι που κατασκευάζουμε και παράγουμε, δίνοντας δουλειά στους συμπατριώτες μας και πλημμυρίζοντας προϊόντα με ελληνική σήμανση την αγορά μας και τις αγορές του εξωτερικού και όχι που εισάγουμε και απλώς πλουτίζουμε ως μεταπράτες.
Η)Προϋπόθεση όγδοη η ποιότητα και η καινοτομία. Γιατί όσο κι αν έχουμε ρίξει το κόστος εργασίας στη χώρα μας ποτέ δεν θα γίνουμε αρκούντως ανταγωνιστικοί με την ανατολή. Η ποιότητα με ταυτόχρονη πιστοποίησή της και η καινοτομία είναι τα πλεονεκτήματα που θα δώσουν την προστιθέμενη αξία στα προϊόντα μας ώστε να προτιμώνται από τους καταναλωτές.
Θ)Προϋπόθεση ένατη η εκμετάλλευση συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε περιοχής. Τα ενεργειακά αποθέματα, οι ΑΠΕ όπως η γεωθερμία, η γαλάζια ανάπτυξη που πολλαπλασιάζει το παραγωγικό μέγεθος της χώρας μας, ο τουρισμός, η ναυτιλιακή παράδοση, η πολιτιστική μας παράδοση, οι διατροφικές μας συνήθειες είναι τεράστια συγκριτικά αναπτυξιακά πλεονεκτήματα. Καλές πρακτικές ήδη υπάρχουν.

Όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις οφείλουμε να τις εξασφαλίσουμε γιατί μόνο έτσι θα φτάσουμε στους στρατηγικούς μας στόχους που δεν μπορεί να είναι άλλοι από την εξόφληση χρεών, την δίκαιη αναδιανομή του πλούτου στους πολίτες και το χτίσιμο ενός σύγχρονου και βιώσιμου κοινωνικού κράτους. Ο δεύτερος και ο τρίτος στρατηγικός μας στόχος μας διαφοροποιεί καθοριστικά από τη δεξιά παράταξη. Γι’ αυτό και η όποια συμπόρευση μαζί της χωρίς την εξασφάλιση των δύο αυτών στρατηγικών στόχων ακυρώνει τη φυσιογνωμία της παράταξης και μας οδηγεί στην πολιτική εξαφάνιση. Και σε αυτή την πολιτική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί. Θέλαμε και θέλουμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε με το ΠΑΣΟΚ. Δεν αρνούμαστε ούτε την ιστορία μας ούτε τις ευθύνες μας. Σε δρόμο όμως πολιτικού ρεαλισμού σε προοδευτική κατεύθυνση και υπέρ των πολλών. Με ένα ΠΑΣΟΚ φιλοευρωπαϊκό, σε συμπόρευση με τα ευρωπαϊκά κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, με τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα της ελληνικής κληρονομιάς μας και γι’αυτό σύγχρονα πατριωτικό και για όλους τους παραπάνω λόγους μεταρρυθμιστικό. Δεν μας ενδιαφέρει να συγκροτήσουμε μια τάση, ένα ρεύμα με λογικές εκλογικίστικες και επιβίωσης ή αναβίωσής μας. Μας ενθουσιάζει όμως η συγκρότηση ενός Κινήματος που είναι ξεκάθαρα  φιλοευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό με ριζοσπαστικό χαρακτήρα, που έχει στόχο τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. Τα αδιέξοδα της κρίσης μας έχουν οδηγήσει όλους σε κοινωνική και πολιτική ευαισθητοποίηση και ωρίμανση. Ας μην χάσουμε τον δρόμο αυτό. Συλλογικές λειτουργίες παντού και όπου μας αφορά μέσα στην κοινωνία και σε οτιδήποτε δημιουργικό. Κοινωνική αλληλεγγύη και κοινωνική συμμετοχή στο πλέον άμεσο επίπεδο, στους συμπολίτες μας, είναι ο δρόμος που θα επιταχύνει την κοινωνική μας ευαισθητοποίηση, την κοινωνική μας ωρίμανση και θα δημιουργήσει δυνάμεις και ρεύματα πολιτικής δράσης. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα αναδειχθούν χωρίς σκοπιμότητες και οι αρχές και τα πρόσωπα. Δεν χρειάζεται να γνωριζόμαστε όλοι από την αρχή. Θα βρεθούμε και θα γνωριστούμε στην πορεία. Και θα εντυπωσιαστούμε από το άμεσο και τρανταχτό αποτέλεσμα. Σήμερα δεν ηττάται ο καπιταλισμός όπως νομίζει η αριστερά. Ηττάται  η πολιτική και η οικονομία με απόντα τον άνθρωπο. Γι’ αυτό πρέπει να επιστρέψουμε στην κοινωνία, στους συμπολίτες μας, στην κοινή δράση, στην κοινή παραγωγή αγαθών και ιδεών. Όλα τα άλλα θα έρθουν αβίαστα.
Η υποστήριξη κυβερνήσεων σε μια τέτοια προοδευτική κατεύθυνση που σαν στόχο έχουν την πολιτική σταθερότητα ως στοιχειώδη προϋπόθεση για την επιβίωση της χώρας είναι πρώτιστο προοδευτικό και πατριωτικό καθήκον. Η Νέα Δημοκρατία αντί να νιώθει υποχρεωμένη να συμπορεύεται με τους κυβερνητικούς της εταίρους και άρα να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της την συμφωνία που υπήρξε ενόψει του σχηματισμού κυβέρνησης αλλά και την ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση των εταίρων της ενόψει κάθε απόφασης, αντέστρεψε την υποχρέωσή της. Υποχρέωσε τους εταίρους της να ακολουθούν τις πολιτικές της επιλογές, χωρίς να τους λογαριάζει, με το φόβητρο της ευθύνης που οι εταίροι της θα είχαν σε περίπτωση πτώσης της κυβέρνησης. Έτσι διολίσθησε σε μια απολύτως δεξιάς αντίληψης και εφαρμογής, πολιτική, η οποία έχει δύο κύριους στόχους. Πρώτον την διευθέτηση των πιέσεων των κάθε λογής συμφερόντων κυρίως μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών και των δανεισμών των τραπεζών προς επιχειρήσεις που ασκούν πολιτική επιρροή και δεύτερον την παλιννόστηση του κομματικού κράτους κυρίως στον σκληρό πυρήνα του κράτους. Η εικόνα αυτή πρέπει να αντιστραφεί. Οφείλουμε:
1)να αποτρέπουμε κάθε οικονομική διευθέτηση σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος,
2)να επιβάλουμε τον σεβασμό και την συνεργασία μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων,
3)να επιδιώξουμε με κάθε θυσία την προάσπιση των κατακτήσεων, μέσω των θυσιών των ελλήνων πολιτών, στην οικονομία αλλά και σε θέματα θεσμών, δημοκρατίας και διαφάνειας, που βάλλονται ύπουλα και καθημερινά,
4)να εγγυηθούμε τη λειτουργία κράτους και των κρατικών λειτουργών έξω από κάθε επιβολή του κομματικού κράτους.
Αν δεν πράξουμε όλα τα παραπάνω η όλη φιλολογία περί συμπαράταξης με την δεξιά σε έναν υποτιθέμενο ευρύ φιλοευρωπαϊκό συνασπισμό, ρίχνει νερό στον μύλο της αμφισβήτησης όχι μόνο της φυσιογνωμίας του πολιτικού χώρου του ΠΑΣΟΚ αλλά και της πολιτικής ηθικής βάσης των επιδιώξεων των στελεχών του, γεγονός που δηλητηριάζει συστηματικά τις σχέσεις μας με την κοινωνία.  Προοδευτικός πολιτικός σήμερα είναι αυτός που έχει αποφασίσει να ζει καθημερινά με τους πολίτες, που υποβαθμίζεται η ζωή τους μέρα με τη μέρα, να τους συμπαραστέκεται και να τους καθοδηγεί και όχι αυτός που αναζητεί χρυσό κλουβί για να μπει και να κλείσει και την πόρτα. 

Ο πολιτικός (πρόσωπο ή σχηματισμός) λοιπόν που θα δείξει, θα κατονομάσει, θα περιγράψει και θα βάλει απέναντι το «βαθύ κράτος της Ελλάδας», που θα καθοδηγήσει τη νέα στη σύγκρουσή της με τα φαινόμενα εκφασισμού και παρακρατικής λειτουργίας, που θα εγγυηθεί τον οδικό χάρτη του μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας με συγκεκριμένα κυβερνητικά βήματα που θα βασίζονται στην ενσυνείδητη συμμετοχή των πολιτών, που θα προτάξει πέραν της πληρωμής των δανεικών την δίκαιη αναδιανομή του πλούτου στους πολίτες και το χτίσιμο ενός σύγχρονου και βιώσιμου κοινωνικού κράτους, που θα βάλει ξεκάθαρους απαράβατους κανόνες στις κυβερνητικές συνεργασίες σε γνώση από πριν των πολιτών θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού και θα εκφράσει τις ανάγκες της πλειοψηφίας.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν.


ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

    Μα για πόσο θα προσποιείστε ότι δεν βλέπετε το αδιέξοδο μπροστά μας; Παλαιοκομματική αντίληψη στη διακυβέρνηση της χώρας όπως τον παλιό καλό καιρό. Οι αντιμισθίες να μπαίνουν στο βιβλιάριο και έχει ο Θεός. Λίγο κάποιος Κινέζος κάτι θα φέρει στη χώρα, λίγο οι ντόπιοι εργολάβοι να κινηθούν με αντίτιμο τις ρυθμίσεις των χρεών τους και μπορεί όλα να πάνε καλά. Κι αν πάνε καλά οι επόμενες εκλογές …. ποιός θα μας κουνήσει από την εξουσία; Οι ξεδοντιασμένοι συνδικαλιστές παντός καιρού; Ή μήπως αυτοί που δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη στο μυαλό τους αν είναι επαναστάτες αντιεξουσιαστές που παίζουν στα πενήντα τους με τις μολότωφ ή διαχειριστές των υπολειμμάτων του πειραματόζωου της αλά καπιταλισμό παγκοσμιοποίησης;  
Η Άνοιξη της ελληνικής πολιτικής δεν ξεκίνησε στην ουσία ποτέ. Κατακλυσμός και χαλάζι ρήμαξαν κάθε επικείμενη καρποφορία και η σημερινή πολιτική ηγεσία ψεκάζει καθημερινά με χημικά ανύπαρκτους καρπούς.
Ο Bob Fosse στο “All that jazz” περιέγραφε τα στάδια προς το μοιραίο:
Anger - Θυμός
Denial - Άρνηση
Bargaining - Παζάρεμα
Depression - Μελαγχολία
Acceptance - Παραδοχή

Θυμώσαμε - επιδείξαμε άρνηση - παζαρέψαμε και βρισκόμαστε σε μελαγχολία. Μας απομένει το στάδιο της παραδοχής. Της παραδοχής της μόνης διεξόδου για τη χώρα. Μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με ευρύτατη συμφωνία σε ένα ελληνικό πρόγραμμα που θα παραδώσει τη χώρα αποκαταστημένη στο λαό της αλλά και αξιόπιστη εταίρο στους ξένους. Πιο φτωχή ναι. Αλλά επιτέλους αξιόπιστη. Και επειδή αυτοί που θα αναλάβουν το έργο της εφαρμογής αυτής της ατζέντας (και δεν μας ενδιαφέρει ποιοι θα είναι αρκεί να κάνουν τη δουλειά που θα τους ανατεθεί) θα είναι πρόσωπα που θα χαίρουν εκτίμησης αλλά όχι συμπάθειας (κάτι σαν τον γιατρό που ακρωτηριάζει για να σώσει) θα δεσμευθούν ότι θα επιτελέσουν το ύψιστο καθήκον και θα αποσυρθούν αμέσως μετά από τη δημόσια ζωή μη επιζητώντας αξιώματα, τιμές αλλά και αντιμισθίες. Αν από τις θεσμικές αλλαγές που τέθηκαν επί τάπητος από το 2010 και μέχρι σήμερα, αφαιρεθούν αυτές που με σκοπιμότητα τεχνηέντως, κυνικά και αναίσχυντα φύτεψαν στην πολιτική ατζέντα τα «μακριά χέρια» των μόνιμα προνομιούχων αντιπαραγωγικών δυνάμεων της χώρας (εύκολη δουλειά για όσους πέρασαν από τη διαχείριση εξουσίας να τα ξεχωρίσουν) τότε έχουμε όλη την ατζέντα των αναγκαίων αλλαγών. Και οι αλλαγές αυτές δεν μπορεί να είναι μόνο φόροι, απολύσεις, καταστροφή. Φτάνει πια. Νομίζετε ότι σας παρουσιάζω ουτοπία; Ότι είμαι εκτός πραγματικότητας; Εκεί θα καταλήξουμε ούτως ή άλλως μετά την ολοκληρωτική ισοπέδωση και τον επερχόμενο τελευταίο -και πλέον επώδυνο- βιασμό. Γιατί να μην το αποφύγουμε; Γιατί κάποιοι ηγήτορές μας (νυν και επίδοξοι) δεν θέλουν να αποδεχθούν τη μόνη πραγματικότητα; ("The only reality" που λέει και ο Bob Fosse;)    

14 Ιουλ 2014

ΠΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

      Οι φυλλάδες φρύαξαν και πάλι: "Τρόμος Παπανδρέου", "Σφίγγει ο κλοιός γύρω από τον Παπανδρέου", "Πανικός Παπανδρέου" με αντικείμενο την "τεχνητή διόγκωση του χρέους" που ..., κατ' αυτές, προχώρησε η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2009 γιατί "είχε ως στόχο την εξάρτηση της χώρας από το ΔΝΤ και τα μνημόνιά του", γιατί είναι "προδότες", "γερμανοτσολιάδες", "μασόνοι", "εβραίοι", "πράκτορες των αμερικάνων". Ένας από τους θιασώτες αυτών των θεωρήσεων, ο βουλευτής Αχαίας κ. Νικολόπουλος, παραθέτει σε ερώτησή του και τμήμα του πρόσφατου βουλεύματος με αριθμό 1212/2014, σύμφωνα με το οποίο και σύμφωνα με τον κ. Νικολόπουλο, διατάσσει περαιτέρω κύρια ανάκριση καθώς κρίνει αναγκαίο, μεταξύ των άλλων: "Να κληθούν και να εξεταστούν εκ νέου οι μάρτυρες Νικόλαος Στρόμπλος (σ.σ υπήρξε υπάλληλος της Διεύθυνσης Εθνικών Λογαριασμών της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας από το 1989 και διευθυντής της από τον Ιούλιο του 2006 μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου του 2010.) και Εμμανουήλ Κοντοπυράκης ( σ.σ πρώην γενικός γραμματέας της Στατιστικής Υπηρεσίας) οι οποίοι με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας που θα τους τεθούν υπόψη και με τις ιδιότητες που προαναφέρθηκαν, να αναφερθούν αναλυτικά, σε συμπλήρωση των ήδη κατατεθέντων από τους ίδιους, σε όλα τα στοιχεία που περιελήφθησαν ώστε να χωρέσει αναθεώρηση του ελλείμματος για το έτος 2009 από 13, 6% σε 15, 4 % επί του ΑΕΠ, το δικαιολογημένο ή μη της συμπερίληψης τους στο έλλειμμα και σε περίπτωση που το έλλειμμα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ποιο έπρεπε να είναι το πραγματικό έλλειμμα της περιόδου αυτής και τέλος εάν μπορούσε να προκληθεί και ποια στο Δημόσιο ζημιά από την τυχόν τεχνητή διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας".
Ωραία λοιπόν. Πολύ καλά κάνει η Δικαιοσύνη και ελέγχει ό,τι εκείνη κρίνει. ΜΕΧΡΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙ "τα στοιχεία που περιελήφθησαν ώστε να χωρέσει αναθεώρηση του ελλείμματος για το έτος 2009 από 13, 6% σε 15, 4 %" μπορούν όλοι αυτοί ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΜΙΑ ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΑΠΟ 6% -ΑΝ ΟΧΙ ΣΤΟ 15,4%-, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟ 13,6%; 
Διότι το κύριο ερώτημα είναι ποιος πέταξε τη χώρα στα βράχια. Ποιος τριπλασίασε το προϋπολογισθέν έλλειμμα. 
ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙ ΤΗΝ -ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ ΕΚΡΗΞΗ ΚΑΤΑ 7,6 % ΑΝ ΟΧΙ 9,4% ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΝΔΕΛΕΧΗ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ 1,8%;
ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΡΩΤΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΡΩΤΩΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ; 
ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΗΛΙΘΙΟΥΣ. 
Μπορεί όλη αυτή η φιλολογία να βόλεψε δεξιούς και αριστερούς για να μαζέψουν τα "ψηφαλάκια" που ονειρεύτηκαν. Δεν μπορεί όμως να ξανα σερβιριστεί στον ταλαίπωρο λαό για να ξανα στηθεί το τοτέμ του καραμανλισμού στη χώρα. 

2 Ιουλ 2014

ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ … ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ … ή ΜΑΛΛΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ.

          Από την εποχή της υπονόμευσης του Γιώργου Παπανδρέου ως και σήμερα ο Βαγγέλης Βενιζέλος και οι συν αυτώ (όσο λίγοι και να έμειναν) βασίστηκαν στην κατασκευή πολιτικών εκβιασμών προκειμένου να ανακτήσουν και να παραμείνουν στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Και χρησιμοποιώ τον όρο «ανάκτηση» γιατί επί της ουσίας δεν κατέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος αλλά την ανακατέλαβε ο σκληρός πυρήνας του πάλαι ποτέ σημιτικού-εκσυγχρονιστικού μπλοκ του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε τη χώρα την εποχή της κατάπτωσης και αποσύνθεσης του πολιτικού μας χώρου. Ναι … αυτού που ευαγγελίζεται ότι θα ανασυγκροτήσει με την ΕΛΙΑ. Τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα του Ιουνίου και του Οκτωβρίου του 2011 άφησαν τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό έκθετο την στιγμή της κορυφαίας σύγκρουσής του με το ιερατείο της παλαιο-συντηρητικής Ευρώπης. Έδωσαν το δικαίωμα στο ντόπιο κατεστημένο των εθνικών πετρελαιάδων, εργολάβων, μηντιαρχών και πάνω από όλα τραπεζιτών να ξαναγίνουν αυτοί που έβαζαν τους όρους του παιχνιδιού, ξεμπλέκοντας με τους «περίεργους» που δεν καθόταν ούτε σε ένα τραπέζι να … συζητήσουν. Τότε λοιπόν στις αρχές του 2012 ο πολιτικός εκβιασμός ήταν ότι έπρεπε να γίνει άμεσα αλλαγή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γιατί η χώρα θα πήγαινε σε εκλογές -σύμφωνα με τον άλλο εκβιασμό του Σαμαρά- και δεν μπορούσε να πάει το ΠΑΣΟΚ σε εκλογές με τον παραιτημένο πρωθυπουργό Παπανδρέου. Και εξελέγη Πρόεδρος ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Στο τελευταίο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 2013 ο νέος πολιτικός εκβιασμός ήταν να μην τεθούν ζητήματα ηγεσίας και φυσιογνωμίας που θα κλονίσουν την παράταξη και κατ’ επέκταση την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είπε τα δικά του αυτοκρατορικά, οι ομαδάρχες έπιασαν από ένα στασίδι στα κομματικά όργανα που δεν συνεδριάζουν ποτέ και κανείς εν τέλει δεν κατάλαβε γιατί έγινε Συνέδριο. Στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο πολιτικός εκβιασμός ήταν ακόμη πιο σκληρός. Όποιος δεν δηλώνει καθημερινά και φωναχτά ότι στηρίζει τον Βαγγέλη Βενιζέλο για τις επιλογές του στα κυβερνητικά κόλπα και στα εγχειρήματα πρώτα των 58 και κατόπιν της ΕΛΙΑΣ, είναι εχθρός της παράταξης και θα ευθύνεται για το τραγικό αποτέλεσμα των εκλογών που και πάλι θα θέσει σε αμφισβήτηση την κυβερνητική και άρα την πολιτική σταθερότητα. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος τώρα ετοιμάζει το νέο πολιτικό του εκβιασμό. Όποιος δεν υποστηρίζει τις διαδικασίες σιωπηλής μετατροπής του ΠΑΣΟΚ σε άδειο πουκάμισο και μετάβασης σε μια ΕΛΙΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ είναι εχθρός της παράταξης και την αδυνατίζει ενώπιον των επερχόμενων εκλογών και πολιτικών εξελίξεων και θα φέρει την ευθύνη της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ. Και μην έχετε καμιά ψευδαίσθηση. Η λέξη ΠΑΣΟΚ δεν προφέρεται καν. Η φράση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ακούγεται σιγά-σιγά και θα υποκαταστήσει και τη λέξη ΕΛΙΑ. Όλα αυτά μόνο με πολιτικούς εκβιασμούς και στρατηγικές των ολιγομελών παρασκηνίων. Και την μετατροπή της παράταξης σε σύνολο ομαδαρχών με γαλάζια υπουργικά κουστούμια. Έτσι όμως δεν χτίζεται παράταξη. Και οι πολιτικοί εκβιασμοί τελείωσαν γιατί πλέον δεν υπάρχουν εκβιαζόμενοι. Κατάλαβες Πρόεδρε;