22 Ιουλ 2014

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

    Μα για πόσο θα προσποιείστε ότι δεν βλέπετε το αδιέξοδο μπροστά μας; Παλαιοκομματική αντίληψη στη διακυβέρνηση της χώρας όπως τον παλιό καλό καιρό. Οι αντιμισθίες να μπαίνουν στο βιβλιάριο και έχει ο Θεός. Λίγο κάποιος Κινέζος κάτι θα φέρει στη χώρα, λίγο οι ντόπιοι εργολάβοι να κινηθούν με αντίτιμο τις ρυθμίσεις των χρεών τους και μπορεί όλα να πάνε καλά. Κι αν πάνε καλά οι επόμενες εκλογές …. ποιός θα μας κουνήσει από την εξουσία; Οι ξεδοντιασμένοι συνδικαλιστές παντός καιρού; Ή μήπως αυτοί που δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη στο μυαλό τους αν είναι επαναστάτες αντιεξουσιαστές που παίζουν στα πενήντα τους με τις μολότωφ ή διαχειριστές των υπολειμμάτων του πειραματόζωου της αλά καπιταλισμό παγκοσμιοποίησης;  
Η Άνοιξη της ελληνικής πολιτικής δεν ξεκίνησε στην ουσία ποτέ. Κατακλυσμός και χαλάζι ρήμαξαν κάθε επικείμενη καρποφορία και η σημερινή πολιτική ηγεσία ψεκάζει καθημερινά με χημικά ανύπαρκτους καρπούς.
Ο Bob Fosse στο “All that jazz” περιέγραφε τα στάδια προς το μοιραίο:
Anger - Θυμός
Denial - Άρνηση
Bargaining - Παζάρεμα
Depression - Μελαγχολία
Acceptance - Παραδοχή

Θυμώσαμε - επιδείξαμε άρνηση - παζαρέψαμε και βρισκόμαστε σε μελαγχολία. Μας απομένει το στάδιο της παραδοχής. Της παραδοχής της μόνης διεξόδου για τη χώρα. Μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με ευρύτατη συμφωνία σε ένα ελληνικό πρόγραμμα που θα παραδώσει τη χώρα αποκαταστημένη στο λαό της αλλά και αξιόπιστη εταίρο στους ξένους. Πιο φτωχή ναι. Αλλά επιτέλους αξιόπιστη. Και επειδή αυτοί που θα αναλάβουν το έργο της εφαρμογής αυτής της ατζέντας (και δεν μας ενδιαφέρει ποιοι θα είναι αρκεί να κάνουν τη δουλειά που θα τους ανατεθεί) θα είναι πρόσωπα που θα χαίρουν εκτίμησης αλλά όχι συμπάθειας (κάτι σαν τον γιατρό που ακρωτηριάζει για να σώσει) θα δεσμευθούν ότι θα επιτελέσουν το ύψιστο καθήκον και θα αποσυρθούν αμέσως μετά από τη δημόσια ζωή μη επιζητώντας αξιώματα, τιμές αλλά και αντιμισθίες. Αν από τις θεσμικές αλλαγές που τέθηκαν επί τάπητος από το 2010 και μέχρι σήμερα, αφαιρεθούν αυτές που με σκοπιμότητα τεχνηέντως, κυνικά και αναίσχυντα φύτεψαν στην πολιτική ατζέντα τα «μακριά χέρια» των μόνιμα προνομιούχων αντιπαραγωγικών δυνάμεων της χώρας (εύκολη δουλειά για όσους πέρασαν από τη διαχείριση εξουσίας να τα ξεχωρίσουν) τότε έχουμε όλη την ατζέντα των αναγκαίων αλλαγών. Και οι αλλαγές αυτές δεν μπορεί να είναι μόνο φόροι, απολύσεις, καταστροφή. Φτάνει πια. Νομίζετε ότι σας παρουσιάζω ουτοπία; Ότι είμαι εκτός πραγματικότητας; Εκεί θα καταλήξουμε ούτως ή άλλως μετά την ολοκληρωτική ισοπέδωση και τον επερχόμενο τελευταίο -και πλέον επώδυνο- βιασμό. Γιατί να μην το αποφύγουμε; Γιατί κάποιοι ηγήτορές μας (νυν και επίδοξοι) δεν θέλουν να αποδεχθούν τη μόνη πραγματικότητα; ("The only reality" που λέει και ο Bob Fosse;)