21 Σεπ 2012

3 ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ Ο ΑΛΕΞΗΣ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

    Εντάξει λοιπόν να ομολογήσουμε. Όπως αποδεικνύεται δεν ήμασταν ούτε καλοί απόγονοι ούτε καλοί επίγονοι. Εξαφανίσαμε την πατρική περιουσία. Βέβαια αποδείχτηκε ότι είχε πολλές προσημειώσεις, αλλά ας προσέχαμε. Ας πηγαίναμε στο Υποθηκοφυλακείο να ελέγξουμε τα δάνεια και την απλόχερη προσφορά του πατέρα προς τους μη προνομιούχους. Αλλά και εκείνος ο διαχειριστής που προσλάβαμε μετά το θάνατό του βρε παιδί μου. Μας εκσυγχρόνισε είπε, μας έκανε ευρωπαίους, μας ανέδειξε κέντρο του κόσμου με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά τελικά απ'ότι φάνηκε ούτε κι εκείνος έκανε καλά τη δουλειά του. Άσε που κάποιοι υπάλληλοι του μπαμπά και του διαχειριστή πηγαινοφέρναν εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους. Βλέπεις όταν ασχολείσαι μόνο με τους αριθμούς και όχι με την ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων, καταλήγεις σε νέους διαχειριστές, χειρότερους και μάλιστα που δεν τους διαλέγεις εσύ αλλά άλλοι, ξένοι. Σήμερα λοιπόν μας έμεινε το βαρύ όνομα που κληρονομήσαμε στο σπίτι, η οικογεναική παράδοση, η εμπειρία από τα λάθη μας. Πτωχοί, απολογητικοί, ομολογούντες αλλά περήφανοι γιατί είχαμε το θάρρος να δούμε τα λάθη όλου του κόσμου, του μπαμπά, των υπαλλήλων του μπαμπά, των ξένων που τόσο ήθελαν να πάψουμε να ζούμε τόσο άνετα σε αυτό το ωραίο σπίτι και να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε. Χάσαμε τους ανθρώπους που μας στήριζαν και δεν ήθελαν να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα και να χάσουν όσα στρεβλά και νόθα τους είχαμε δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι τους εξασφαλίσαμε. Μας έμεινε λοιπόν αυτή η περηφάνεια και οι λίγοι που πάντα τίμησαν αυτό το σπίτι, που πλέον δεν έχει και πολλά να τους προσφέρει. Στις 3 του Σεπτέμβρη είχαμε την επέτειο που ο μπαμπάς έριξε θεμέλια στο σπίτι. Την μέρα εκείνη εμφανίστηκε ένας με το όνομα Αλέξης. Εμείς τον ξέραμε από τη γειτονιά που πάντα κρυβόταν πίσω από τη μάντρα και μας πέταγε πέτρες. Είπε λοιπόν ότι έχει μερίδιο στο σπίτι. Ή μάλλον ότι του ανήκει όλο και καλά θα κάνουμε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε, γιατί προδώσαμε και τον μπαμπά μας και τη μνήμη του. Εμείς δεν είχαμε ακούσει ποτέ τον μπαμπά να μιλά γι' αυτόν. Κάποιοι, επειδή ο μπαμπάς ήταν και λίγο μπερμπάντης, κοντοστάθηκαν και διερωτήθηκαν. Κάποιοι άλλοι, από τους παλιούς υπαλλήλους του μπαμπά, είπαν: ρε δεν αφήνουμε τον Αλέξη να πάρει το σπίτι μήπως και ρίξει κανένα φράγκο και το ανακαινήσει και μας ξαναπροσλάβει σαν υψηλόμισθους υπαλλήλους, αν πάρει και το εργοστάσιο που διοικούσε παλιότερα ο μπαμπάς; Ευτυχώς όσοι είμασταν εκείνη τη μέρα στο σπίτι του μπαμπά είχαμε το νου μας. Του είπαμε: Αλέξη έχεις το σπίτι σου που είναι καινούργιο. Τώρα τελευταία έκανες μια τεράστια επέκταση, κήπους, πισίνα, τι το θέλεις το σπίτι του μπαμπά μας, που γκρέμισε, που μπάζει νερά, που προσπασθούμε να μην μας το πάρουν οι Τράπεζες; σ'αυτό έμεινε το μάτι σου; Ο Αλέξης μας κοίταξε με βουλημία. "Σπίτι έχω, αλλά ο λαός αγαπάει το παλιόσπιτό σας και παρότι πίνει καφέ στο δικό μου, κοιτάει το δικό σας και αναπολεί. Γι' αυτό πρέπει να το πάρω για να το γκρεμίσω. Να μην υπάρχει ούτε σαν ερείπιο, να μην συμβολίζει απολύτως τίποτα. Να ξεχαστεί. Μόνο έτσι θα είμαι ήσυχος ότι δεν θα πάθω ό,τι και το 2007 που όλοι ερχόντουσαν για καφέ σε μένα αλλά διοικητή στο εργοστάσιο έστειλαν τον μεγάλο γιο του μπαμπά σας. Κατάλαβα λοιπόν ότι για να γίνω εγώ διοικητής πρέπει να δηλώσω γιός του μπαμπάς σας και να γκρεμίσω το σπίτι του. Και επειδή έχω το πάνω χέρι τώρα θα το καταφέρω θέλετε δεν θέλετε" .... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ .....