Τώρα που απομακρυνθήκαμε χρονικά από τα επετειακά της 3ης Σεπτέμβρη μια μικρή παρατήρηση για τις τρεις ομιλίες των Σημίτη, Βενιζέλου, Παπανδρέου. Αναδύθηκαν δύο νοοτροπίες. Η μια της αυθεντίας, αυτής που γνωρίσαμε και αντιπαθήσαμε στα Πανεπιστήμια, η άλλη όψη της παλιάς καθηγητικής έδρας, που έκρυβε την ανασφάλεια και τον ελιτισμό πίσω από την δήθεν αυθεντία με βερμπαλισμούς και ειρωνεία. Που θεωρεί ότι δεν έχει κάνει κανένα λάθος αλλά και ποτέ δεν επρόκειτο να κάνει, εφόρου ζωής. Σημίτης και Βενιζέλος σύμφωνα με τις ομιλίες τους, δεν έκαναν κανένα λάθος. Τα πρόβλεψαν όλα. Τα έχουν πει επανειλημμένα όλα. Και βέβαια δεν φέρουν καμιά ευθύνη. Την φέρουν μόνο ... άλλοι (ο επόμενος, ο προηγούμενος, ο Καραμανλής, ο οποιοσδήποτε). Και από την άλλη η νοοτροπία του δημοκρατικού δικαιώματος της έκφρασης. Της αυτοκριτικής που προηγείται της κριτικής. Ο Παπανδρέου οριοθέτησε τα λάθη μας. Είπε ότι γι' άλλα ξεκινήσαμε. Σ' άλλα, αχαρτογράφητα, νερά βρεθήκαμε. Άλλες μάχες νομίζαμε ότι θα δίναμε και άλλες αναγκαστήκαμε να δώσουμε. Αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε τον κύριο στόχο μας. Να αλλάξουμε την πολιτική και την Ελλάδα.Ξέρουμε τι δεν καταφέραμε. Ξέρουμε γιατί δεν το καταφέραμε. Αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουμε την πίστη μας για την αλλαγή της πολιτικής που θα αλλάξει και τη χώρα.Αυτή η προσήλωση δεν έχει να κάνει με ψήφους, με ποσοστά, με εξουσία, με θέσεις, με συμφέροντα. Έχει να κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό.
